ΤΟΤΕ, ΤΩΡΑ & ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Τι κι αν έχουν περάσει 45 χρόνια από την νοεμβριανή εξέγερση. Τι κι αν η κυριαρχία, έχει προσπαθήσει να σπιλώσει και να ξεγράψει την μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, και να τη φέρει κομμένη και ραμμένη στα δικά της μέτρα… Για εμάς η μνήμη αποτελεί το κύριο όπλο της σύνδεσης των αγώνων του τότε με το σήμερα. Όπλο-απειλή ενάντια στο καθεστώς που διακαώς προσπαθεί να επιβάλλει η κυριαρχία στα κατώτερα-πληβειακά στρώματα για να μπορέσει να τα ελέγχει. Καθεστώς, που χτίστηκε από την εποχή της μεταπολίτευσης με πρωτεργάτες την Καραμανλική δεξιά και αργότερα την ΠαπανδρεΪκή σοσιαλδημοκρατία που σε συνεργασία με τα δύο ΚΚΕ καταφέρνουν και νομιμοποιούν το καθεστώς της «Αλλαγής»(από τη δεξιά διακυβέρνηση στις αρχές του σοσιαλισμού). Καθεστώς, που μέσα σε όλα κατάφερε να σπιλώσει την πραγματική μνήμη της νοεμβριανής εξέγερσης και να την ενσωματώσει στο καθεστωτικό εορτολόγιο ως δημοκρατική γιορτή…
Τα προτάγματα του Πολυτεχνείου, όμως, αναβιώνουν μέσα από τις σημερινές κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις. Αντιστάσεις και αγώνες που οργανώνονται εντός και εκτός πανεπιστημίου, ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τον φασισμό που από τότε όσες μορφές και αν άλλαξαν «ζουν και βασιλεύουν».
Ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση μετά και από τις πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις αποτελεί ένα ενεργό μέτωπο. Ο Νόμος Γαβρόγλου όχι μόνο υπονομεύει περαιτέρω τα πτυχία μας αλλά αλλάζει συνολικά και τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα, επιχειρεί να διογκώσει τους ταξικούς φραγμούς μέσω της επιβολής αντιτίμου στα μεταπτυχιακά προγράμματα και την εισβολή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο πανεπιστήμιο, ιδιαίτερα στο κομμάτι της έρευνας. Ακόμη, η «απλήρωτη – εθελοντική» εργασία των φοιτητών καθίσταται αναγκαία για την απόκτηση πτυχίου και «εμπειρίας», ενώ στις καθηγητικές σχολές η απόκτηση της παιδαγωγικής επάρκειας φαίνεται να περνάει μέσα από ιδιωτικά επί πληρωμή σεμινάρια δια βίου μάθησης. Γενικότερα, η εντατικοποίηση των σπουδών και η χρήση του πανεπιστημιακού χώρου καθαρά για ακαδημαϊκούς σκοπούς αποτελεί κεντρική στόχευση του κράτους και των πρυτανικών αρχών. Στην ίδια κατεύθυνση, το Πόρισμα Παρασκευόπουλου μιλάει για αυξημένη καταστολή στους πανεπιστημιακούς χώρους καταργώντας συνολικά το άσυλο και βάζοντας στο στόχαστρο τις φοιτητικές καταλήψεις και τους κατειλημμένους – αυτοοργανωμένους χώρους μέσα στις σχολές.
Στο σημείο αυτό, θα ήταν χρήσιμο να αναφερθεί η κατάσταση που έχει παγιωθεί σχεδόν ένα χρόνο τώρα στο Α.Π.Θ. με τα τα κλειδώματα των σχολών τις βραδινές ώρες μετά το πέρας των μαθημάτων. Το κλείσιμο με ρολά των σχολών δεν αφήνει περιθώριο στις πολιτικές ομάδες του πανεπιστημίου να πραγματοποιήσουν τις δραστηριότητες τους, στις πολιτικές ομάδες να συντονίσουν τις δράσεις και γενικώς σε κάθε φοιτητή/τρια να επανοικειοποιηθεί τον πανεπιστημιακό χώρο που κινείται καθημερινά.Η πρυτανεία έχει ξεκαθαρίσει την θέση της. Διεκδικεί να εγκαθιδρύσει μια κατάσταση όπου ο χώρος του πανεπιστημίου θα χρησιμοποιείται μόνο για ακαδημαϊκούς σκοπούς και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα των φοιτητών θα εμποδίζεται. Αναπαράγει, δηλαδή, την φιλελεύθερη άποψη του «ακαδημαϊκού ασύλου ιδεών», ένα άσυλο που προστατεύει τις εκπαιδευτικές διαδικασίες του πανεπιστημίου προωθεί «εναλλακτικές» προτάσεις όπως το «Α.Π.Θ. την Κυριακή» (που οι πόρτες του πανεπιστημίου είναι πάντα ανοιχτές για τέτοιες δράσεις) αλλά συγχρόνως καταστέλλει το κεκτημένο των φοιτητικών και κοινωνικών αγώνων πανεπιστημιακό άσυλο. Η καταστολή αυτή έχει άμεση μορφή (lockout του ΕΚΠΑ από τις πρυτανικές αρχές εξαιτίας του κατειλημμένου στεκιού του Ρουβίκωνα), έμμεση – συγκαλυμμένη μορφή (κλειδώματα του Α.Π.Θ. και ναρκεμπόριο εντός του campus).
Το τελευταίο διάστημα, τοπικά και εθνικά ΜΜΕ και τοπικοί πολιτικοί παράγοντες ασχολούνται επίμονα με το ζήτημα της «εγκληματικότητας στο Α.Π.Θ.» Πρόσφατα, κιόλας, βρέθηκαν σε κοινή σύσκεψη ο πρύτανης του Α.Π.Θ. Μήτκας, ο Δήμαρχος Γ.Μπουτάρης, διευθυντές της Γ.Α.Δ.Θ. για το ζήτημα της διακίνησης ναρκωτικών στο Α.Π.Θ. Αλήθεια όλοι αυτοί, είναι άμοιροι των ευθυνών τους για την κατάσταση που επικρατεί με το ναρκεμπόριο στον πανεπιστημιακό μας χώρο; «Ποιος επέτρεψε, όμως, στους ναρκέμπορους να έρθουν; Ποιος ρυθμίζει την κίνηση αυτών των μαφιών στην πόλη; Όποιος ισχυριστεί την αυτόνομη κίνηση των ναρκεμπόρων είναι βαθιά νυχτωμένος. Οι μαφίες αυτές έχουν πλάτες, κέντρα εξουσίας που τις προστατεύουν. Η αστυνομία, ως βραχίονας της κρατικής παρέμβασης, κάνει τα στραβά μάτια. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις μες στο campus γίνονται για να γίνονται, στάχτη στα μάτια. Το πρόβλημα είναι εδώ και το γνωρίζουν καλά. Κράτος και μαφίες συνδέονται οργανικά. Η απόδειξη της παρακρατικής φύσης των δεύτερων διατρανώνεται και από ουκ ολίγες περιπτώσεις, όπου αποκαλύφθηκε η διαπλοκή υψηλόβαθμων της αστυνομίας με δίκτυα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων.» (Ας ειπωθούν όσα τόσο καιρό δε λέγονται, Quietamovere, Σεπτέμβρης 2017)
Το οξύμωρο αυτό σχήμα, γιγαντώνεται με την επιστολή διαμαρτυρίας με χιλιάδες υπογραφές από φοιτητές/τριες του Α.Π.Θ. που ζητούν την επέμβαση της αστυνομίας για την πάταξη της εγκληματικότητας, δίχως να επιρρίπτει ευθύνες τόσο στους ίδιους όσο και στην πρυτανεία. Τα μέσα που χρησιμοποιεί το κράτος και τα σκυλιά του αναβαθμίζονται σε βάρος των κινημάτων. Το κράτος και η αστυνομία μπροστά στο δίλλημα της γκετοποίησης και του δόγματος ησυχία, τάξη, ασφάλεια εγκαθιδρύουν την παρουσία τους. Εμφανίζονται ως ο μόνος ικανός αρμόδιος που θα διαχειριστεί και θα επιλύσει την κατάσταση, νομιμοποιώντας και κερδίζοντας την συναίνεση των φοιτητών και της κοινωνίας.
Ωστόσο, η Πρυτανεία αποκτά ολοένα και πιο επιθετικότερη στάση. Τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό της λέσχης και των καρτών σίτισης. Το Διοικητικό Συμβούλιο της φοιτητικής Λέσχης του Α.Π.Θ. επιδιώκει να σιτίζει μόνο τους/τις φοιτητές/τριες που έχουν κάρτα σίτισης, δηλαδή μικρή μερίδα του συνόλου που πληροί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (έτη φοίτησης, εισοδηματικά κριτήρια, τόπος καταγωγής κτλ). Η Λέσχη του Α.Π.Θ. μέσα από τους αγώνες του παρελθόντος που έβλεπαν την σίτιση ως – αυτό που είναι – μια αδιαμφισβήτητη ανάγκη έχει αποκτήσει κοινωνικό χαρακτήρα. Οποιοσδήποτε βρίσκεται στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας μπορεί να σιτίζεται εκεί χωρίς κανέναν αποκλεισμό. Φοιτήτριες, άνεργοι και μετανάστριες θα τρώμε μαζί στη Λέσχη του Α.Π.Θ. «Γιατί η σίτιση δεν αποτελεί το αλισβερίσι καμίας φιλανθρωπικής εταιρίας, που το μόνο που θέλει είναι να βγάλει φράγκα, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο δικαίωμα όλης της κοινωνίας, πόσο μάλλον τους καταπιεσμένους. Γιατί αν δεν νοιαστούμε εμείς οι ίδιοι/ες για τις ανάγκες μας, και δεν οργανωθούμε, τότε πως περιμένουμε να τις λύσει κάποιος άλλος για μας.»(Όλες και όλοι θα τρώμε δωρεάν στη λέσχη του ΑΠΘ, Quietamovere, Οκτώβρης 2018)
Κλείνοντας, ο αντιφασιστικός αγώνας οφείλει να είναι διαρκής και ανυποχώρητος. Η ανακίνηση του Μακεδονικού ζητήματος έδωσε χώρο σε φασίστες και εθνικιστές να διαχύσουν το δηλητήριό τους δημόσια. Τους τελευταίους μήνες έχουν σημειωθεί πογκρόμ εναντίων μεταναστών, επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους και δημόσιες εκδηλώσεις μίσους από φασιστικές και παρακρατικές γκρούπες. Ο αντιδικτατορικός – αντιφασιστικός αγώνας παραμένει πιο επίκαιρος από πότε. Σε μια συνθήκη γενικευμένης οικονομικής – κοινωνικής κρίσης όπως η σημερινή, ο φασισμός αποτελεί το όχημα τους κράτους και του κεφαλαίου που θα διασφαλίσει την κυριαρχία τους.Το ιστορικό σύνθημα του Πολυτεχνείου «ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ» παραμένει ανεκπλήρωτο ακριβώς γιατί κατά καιρούς τα αφεντικά και οι εξουσίες προσφέρουν ειρήνη και χρησιμοποιούν τους φασίστες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.
Εμείς από μεριάς μας ως οργανωμένοι αναρχικοί/ες φοιτητές/τριες συνεχίζουμε στον δρόμο που χάραξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Επιλέγουμε να συντονίσουμε με ίσους όρους τις δράσεις μας και να υπερασπιστούμε το άσυλο των αγώνων και των κινημάτων ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Ακριβώς επειδή για εμάς το Πολυτεχνείο δεν αποτελεί μια δημοκρατική γιορτή. Αλλά ένα ετήσιο ραντεβού, το οποίο αποτελεί καίριο ζήτημα να διαρρήξουμε τη λήθη αυτή και να μπορέσουμε να διασώσουμε την πραγματική μνήμη της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη. Και όλα αυτά, όχι μόνο και μόνο για επετειακούς λόγους αλλά κυρίως για να επικαιροποιούμε τους προβληματισμούς του τότε με το παρόν. Γιατί αν υπήρχαν λόγοι τότε , σίγουρα υπάρχουν και σήμερα. Με κεντρικό σύνθημα «ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ», όπως κι αυτό που προασπίζονταν μια μικρή μερίδα αναρχικών στην νοεμβριανή εξέγερση έναντι των αριστερών και αριστεριστών που το θεωρούσαν «αποπροσανατολιστικό» , συνεχίζουμε να διεκδικούμε μια ζωή αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Γιατί το σύνθημα αυτό; Επειδή η σημασία του, στο τώρα ,το καθιστά πιο επίκαιρο από ποτέ μιας και η ίδια Αριστερά , ανεβαίνοντας στη κυβέρνηση, το απέδειξε περίτρανα.
Καλούμε λοιπόν φοιτητές, εργαζόμενες, ανέργους, μετανάστριες κι όλους τους καταπιεσμένους, να κατέβουμε μαζί στο δρόμο για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν. Ενάντια στο διαμεσολαβητικό σύστημα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας που επ΄ουδενί δεν μας χωρά, ως αναρχικοί και αναρχικές θέλουμε και οφείλουμε να οργανώσουμε την τάξη μας για να μπορέσουμε συλλογικά να συγκρουστούμε με τους εκμεταλλευτές μας. Να γκρεμίσουμε το σύστημα τους, παρεμβαίνοντας σε μια κοινωνία που μας εμπνέει, χτίζοντας στα συντρίμμια αυτά ένα χειραφετημένο κόσμο με βάση την ελευθερία, την ισότητα και την έμπρακτη αλληλεγγύη.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ & ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΤΙΣ ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ. ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αναρχική Συνέλευση φοιτητών/τριών QuietaMovere
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/11 19.00 ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ με την Α.Μ.Ο ΑΤΑΞΙΑ, για την πολιτική συγκυρία και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση & παρουσίαση της πολιτικής στοχοθεσίας της A.Σ.Φ Quieta Movere, εν’ όψει της διαδήλωσης της 17 Νοέμβρη
ΣΑΒΒΑΤΟ 17/11 | Αντικρατική Διαδήλωση ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 17.00