Τα «Πολυτεχνεία» ποτέ δε ζήτησαν άδεια. Δεν είναι νόμιμα ή παράνομα, είναι ΔΙΚΑΙΑ.
Η συλλογική αυτοπροστασία και υγεία της κοινωνικής βάσης αποτελεί θεμελιώδες και αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα κάθε επαναστατικού κινήματος. Σε καιρούς σαν τους σημερινούς, όπου η πανδημία βρίσκεται σε έξαρση, τα θετικά κρούσματα αυξάνονται ραγδαία και οι θάνατοι ανεβαίνουν ενώ οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας έχουν σχεδόν γεμίσει, αποδεικνύεται περίτρανα η αδιαφορία του κράτους για την προστασία της κοινωνίας. Διανύοντας το δεύτερο κύμα του lock down πάνω από έξι μήνες μετά την εμφάνιση του ιού, η υγειονομική κάλυψη της κοινωνίας είναι αβέβαιη και οι κινήσεις του κράτους προκλητικές και εκδικητικές. Απλώνοντας το πέπλο της αφήγησης της ατομικής ευθύνης, προσπαθεί να καλύψει τις ανεπάρκειες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας με τον συνωστισμό των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής μεταφοράς, τις ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό και υλικοτεχνικό εξοπλισμό στην «απερισκεψία» των νεών που δεν τηρούν τις αποστάσεις. Αγνοεί επιδεικτικά την κατάσταση που είχε επιβάλλει στα σχολεία με το στοίβαγμα των μαθητών χωρίς τα αναγκαία μέτρα προστασίας, το άνοιγμα στον τουρισμό, τις εκκλησιαστικές λειτουργίες και φυσικά το οργανωμένο σχέδιο υποβάθμισης της δημόσιας υγείας τα τελευταία χρόνια, το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων και τις απολύσεις εργαζομένων.
Η έναρξη της σχολικής χρονιάς έγινε χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για τους συμμετέχοντες και χωρίς καν να τηρούνται τα μέτρα που η κυβέρνηση έχει επιβάλλει σε οποιαδήποτε άλλο χώρο (αποστάσεις, αριθμός ατόμων κτλ). Το μόνο ενδιαφέρον που επέδειξε ήταν για την συμμόρφωση και πειθάρχηση των μαθητών που αγωνίστηκαν για τα αυτονόητα, την υγεία και την αξιοπρέπεια τους. Παράλληλα, το καθεστώς της τηλεκπαίδευσης επιβάλλεται εξ αρχής στα πανεπιστήμια, σταδιακά στην δευτεροβάθμια και ίσως στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ο σχεδιασμός αυτός δεν γίνεται βάσει κάποιου επιστημονικού σχεδίου για την διάδοση του ιού αλλά με γνώμονα την εξοικονόμηση πόρων, την αποφυγή των αδειών ειδικού σκοπού και την προώθηση του κρατικού σχεδιασμού. Αφ’ ενός η τηλεκπαίδευση αποτελεί οικονομική εναλλακτική και αφ’ ετέρου «εκκενώνει» τους πανεπιστημιακούς χώρους, για να ανοίξει τον δρόμο στην ολική «εξυγίανση και αποστείρωση» τους (σίγουρα όχι από το μικρόβιο του Covid – 19). Στην ίδια κατεύθυνση, οι συνθήκες διαβίωσης των φοιτητών στις εστίες, σταθερά υποβαθμισμένες, καταλήγουν και επικίνδυνες, αφού απουσιάζει η υποδομή και ο υλικοτεχνικός εξοπλισμός για τα απαραίτητα μέτρα προστασίας από τη πανδημία.
Ο κοινός παρονομαστής που συνδέει μεταξύ τους όλα τα παραπάνω είναι ένας: η προστασία του κεφαλαίου, του κράτους και της επιβολής στο συλλογικό συνειδητό. Χωρίς αμφιβολία, η υγεία των κοινωνικών μελών κοστίζει και δεν επιφέρει το παραμικρό όφελος στους εξουσιαστές. Από την άλλη, η επένδυση εκατομμυρίων στα ΜΜΕ, το στρατό και την αστυνομία προστατεύει και διευρύνει την κυριαρχία τους. Οι «δωρεές» στα κανάλια ρυθμίζουν την ενημέρωση, οι μπάτσοι σε κάθε γωνία του αστικού χώρου για την προστασία της υγείας μας (χωρίς να υπάρχει η παραμικρή λογική σύνδεση της αστυνόμευσης και της υγείας) κανονικοποιούν τις συνθήκες εντατικού ελέγχου και επιτήρησης. Την ίδια στιγμή, οι απολύσεις για πολλούς εργαζομένους φαίνονται να έρχονται, η φτωχοποίηση των από τα κάτω μέσα στην πανδημία αυξάνεται εγκληματικά και σίγουρα δεν τιθασεύεται από τα ψίχουλα – ημίμετρα των επιδομάτων, ιδιαίτερα όταν η «μαύρη εργασία» αποτελεί καθεστώς για πολλούς/ες τα τελευταία χρόνια. Το δυστοπικό κλίμα που διαμορφώνεται τείνει να εγκαθιδρυθεί ως έκτακτη – μόνιμη πραγματικότητα και η μόνη δυνατότητα εκτροπής του είναι η ανατροπή Κράτους και Κεφαλαίου.
Το Πολυτεχνείου του ΄73 παραμένει επίκαιρο και υπογραμμίζει την δυνατότητα των από τα κάτω να εξεγερθούν απέναντι στους δυνάστες τους.
Μέσα σε αυτήν την συνθήκη η κυβέρνηση απαγορεύει την Διαδήλωση του Πολυτεχνείου, ακριβώς γιατί φοβάται την καταιγίδα που έρχεται και επιχειρεί να καταστείλει κάθε φωνή αντίστασης. Η εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας επιτάσσει την παρουσία μας στο δρόμο και την ένταση του αγώνα. Είναι επιθετικά προκλητική η πολιτική της κυβέρνησης που από την μια απαγορεύει την διαδήλωση του Πολυτεχνείου και στον ίδιο χρόνο εκμεταλλεύεται την καραντίνα και την «υγειονομική κρίση» για να προωθήσει το νομοθετικό έργο της, ενισχύοντας περαιτέρω τα μέσα καταστολής που διαθέτει. Οι νόμοι για την περιστολή των διαδηλώσεων, την φύση και την παιδεία πέρασαν στο διάστημα του πρώτου lock down και τώρα στην περίοδο του δεύτερου προωθείται ο νέος πτωχευτικός νόμος.
Πρόσφατα, ο Μητσοτάκης κάλεσε σε σύσκεψη τους πρυτάνεις όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με κεντρικό θέμα την ανομία και την εγκληματικότητα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Κι αν οι βαρύγδουπες δηλώσεις για ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας και το ξέπλυμα των νενοναζί δολοφόνων μέσα από την εξίσωσή τους με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες των φοιτητών, φαντάζουν «δίκαιες ως απόρροια της κατάστασης», οφείλει να κοιτάξει προσεκτικά την διαμορφούμενη πραγματικότητα στους χώρους του πανεπιστημίου. Τα τελευταία χρόνια μαίνεται ένα οργανωμένο σχέδιο γκετοποίησης του ΑΠΘ και των πανεπιστημιακών χώρων ευρύτερα. Καθημερινά, οι χώροι του πανεπιστημίου αποτελούν πιάτσες ναρκωτικών και ανά διαστήματα κανιβαλιστικών συμπεριφορών. Αυτή η οργανωμένη επιχείρηση γίνεται με την ευγενική συνδρομή της αστυνομίας και της Πρυτανείας που μετέφεραν εξ αρχής τις πιάτσες των ναρκωτικών, τις αγνόησαν, τις συντήρησαν και τελικά απλώς τις χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν σταδιακά το σχέδιο της εξυγίανσης των πανεπιστημιακών χώρων. Οι ναρκοπιάτσες χρησιμοποιήθηκαν αρχικά ως αφορμή για το κλείδωμα και το λοκ άουτ των πανεπιστημιακών χώρων τις νυχτερινές ώρες, την κατάργηση του Ασύλου και τελικά την ανάγκη οργανωμένης παρουσίας και παρέμβασης των μπάτσων μέσα στα πανεπιστήμια. Πρώτη φορά, οι εξαγγελίες για ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, εμφανίστηκαν στις 5 Σεπτέμβρη έπειτα την σύσκεψη του πρύτανη του ΑΠΘ Παπαϊωάννου με τον Μητσοτάκη και την Κεραμέως, καταδεικνύοντας τις προθέσεις του κράτους. Όλοι αυτοί που διατυμπανίζουν δεξιά και αριστερά για το άσυλο ανομίας, τα παραβατικά στοιχεία ξεχνούν την συνεργασία του κράτους – αστυνομίας – μαφιών, τις πλάτες των μεγαλοεπιχειρηματιών βαρόνων ναρκωτικών.
Η θεσμοθέτησης της πανεπιστημιακής αστυνομίας προσθέτει το κερασάκι στην τούρτα της κατασταλτικής επίθεσης στους φοιτητικούς αγώνες, στις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται, αναφέρονται και εκκινούν από το πανεπιστημιακό Άσυλο. Η κίνηση αυτή ενέχει ένα σημαντικό συμβολισμό, την διάθεση του Κράτους να ξεμπερδεύει με τους φοιτητικούς συλλόγους, την γενικευμένη διάθεση ανυπακοής και αγωνιστικότητας των φοιτητικών κινημάτων, την ίδια την αγωνιστική παρακαταθήκη του Πολυτεχνείου του ΄73.
Οι «Νοέμβρηδες» είναι εδώ, για να θυμίζουν τους αντιφασιστικούς και αντικρατικούς αγώνες, για να γκρεμίζουν τους θρόνους των εξουσιαστών. Αυτοί μέσα στον πανικό τους έχουν δύο επιλογές, είτε να νομιμοποιούν την «επέτειο» ως δημοκρατική γιορτή συμφιλίωσης, ώστε να αποβάλλουν από πάνω κάθε έννοια αγωνιστικότητας είτε να την απαγορεύουν σε συνθήκες έντασης της κατασταλτικής επίθεσης στις κεκτημένες με αίμα Ελευθερίες. Και η Ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες που η υγεία του λαού αμφισβητείται, αγνοείται και υποβαθμίζεται.
Σήμερα, οι γεμάτες κλίνες ΜΕΘ, η περικοπή της πρόσβασης όποιου λογίζεται ως ανασφάλιστος στην υγεία, η μετακύληση του κόστους των αναγκαίων για την προστασία αναλώσιμων σε εμάς τους ίδιους δημιουργούν ένα διευρυμένο πλαίσιο ανελευθερίας. Όταν σε συνθήκες υγειονομικού κινδύνου, η υγεία δεν είναι δεδομένη για όλους/ες ανεξαιρέτως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει Ελευθερία. Οι απρόκλητες και βίαιες επιθέσεις σε Αθήνα και Πάτρα, σε όσους πήραν την επιλογή του ανυποχώρητου αγώνα το επιβεβαιώνουν. Επιχειρείται, δηλαδή, η επιβολή της τρομοκρατίας και του φόβου σε όποιον/α σηκώνει το κεφάλι, για να σιωπά μπροστά στην κρατική αδιαφορία για την ίδια του την ζωή.
Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο κράτος και το κεφάλαιο για την διαχείριση της πανδημίας. Μπροστά στην πανδημία, την φτώχεια και την εξαθλίωση να σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλη, με όπλα την κοινωνική αλληλοβοήθεια και την ταξική αλληλεγγύη.
Ενάντια στην Τρομοκρατία, τον Φόβο & την Υποταγή.
Έξω οι μπάτσοι από τα πανεπιστήμια.
Εν μέσω πανδημίας το Κράτος μας χτυπά, την Αλληλεγγύη να βάλουμε μπροστά.
Διαδήλωση* Τρίτη 17 Νοέμβρη, 15:30 Πολυτεχνείο
* με όλα τα μέτρα ατομικής & συλλογικής αυτοπροστασίας
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών «Quieta Movere»
