Κοινή ανακοίνωση της Αναρχικής Συνέλευσης Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere και της Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας, καθώς και παρουσία στο ΑΠΘ και το κάτω Πολυτεχνείο, κάλεσμα για τις αντίστοιχες πορείες εν όψει 17 Νοέμβρη
Οι αγώνες μας και τα όνειρα μας δε μπαίνουν σε μουσείο. Οργάνωση και Αγώνας. Κάτω η εξουσία
Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε στην Ελλάδα της κρίσης, της φτωχοποίησης, της ανεργίας, της
μετανάστευσης. Κληρονομήσαμε μία κοινωνική πραγματικότητα από την προηγούμενη γενιά που όρισε ως βασικές αξίες την εξατομίκευση και την κανιβαλιστική ανέλιξη, με αναπόφευκτη κατάληξη την αλλοτρίωση και την αποπολιτικοποίηση. Είμαστε η γενιά που αντιστάθηκε απέναντι στην κρατική και
καπιταλιστική βαρβαρότητα. Επιλέξαμε να παλέψουμε συλλογικά ενάντια στην λεηλασία των ζωών μας.Τα όνειρα μας πήρανε παράταση, τα απολυτήρια μας γίναν δουλειές του ποδαριού και τα πτυχία μας συλλήψεις και δακρυγόνα.
Και όσο περνάνε τα χρόνια ένα πράγμα μένει σταθερό, οι κρίσεις. Γιατί ακριβώς η ίδια η μετεξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός του καπιταλισμού προκύπτει από κρίσεις όπου το ίδιο το σύστημα παράγει και ενώ οι βαθιές αντιθέσεις του φαίνονται να θίγουν την υπόσταση αντιθέτως αυτό που κάνουν πραγματικά είναι να επανατοποθετούν το πρόβλημα με νέους και σκληρότερους όρους για τους από τα κάτω. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η μοναδική διέξοδος από τις κρίσεις δεν μπορεί να είναι άλλη παρά από την καταστροφή του κόσμου της εκμετάλευσης και της καταπίεσης. Γιατί αυτό πραγματικά ήταν το νόημα της εξέγερσης του ‘73 και αυτό ακριβώς μας έδειξαν οι αγώνες που έδωσε το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα. Ως αφετηρία λοιπόν την εξέγερση η αναρχία διαχύθηκε στην νεολαία του τότε και άνοιξε τους ορίζοντες για τους μελλοντικούς αγωνιστές.
Κουβαλάμε την παρακαταθήκη της εξέγερσης του πολυτεχνείου το ’73, του χημείου το ’85, των 500
συλληφθέντων του πολυτεχνείου το ’95, των κινημάτων αντιπαγκοσμιοποίησης το ’03, των φοιτητικών αγώνων το ’06-’07 και της εξέγερσης το Δεκέμβρη του ’08. Τα τελευταία χρόνια ότι γνωρίσαμε σα κεκτημένα αλλάζουν. Ο πόλεμος γενικεύεται, η βία ξεχειλίζει την καθημερινότητα μας και ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός γίνεται το απόλυτο κατεστημένο. Το όραμα που πουλούσαν οι σοσιαλδημοκράτες, και κάθε ειδών αριστεροί έχει ξοφλήσει και η κοινωνία φασιστικοποίειται. Ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο
σκληρός και η μόνη δυνατή διέξοδος είναι η συλλογική αντίσταση των απο τα κάτω.
Όπως είπαμε και πριν στεκόμαστε στη μεριά που η ιστορία γράφετε. Δίνουμε μάχες καθημερινά, στο δρόμο έχοντας απέναντι μας έναν πάνοπλο στρατό, για την κατάργηση του ασύλου μετράμε πάνω από 200 συλλήψεις και τελικά είμαστε ακόμα εδώ. Φτιάχνουμε τις νέες βεβαιότητες και δημιουργούμε τα κεκτημένα της γενιάς μας. Δε πρόκειται να σταματήσουμε να τολμάμε το “αδύνατο” και να κυνηγάμε το “ανέφικτο”. Στη τελική αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου έθεσε μια γενιά στο προσκήνιο κι η εξέγερση του
Δεκέμβρη έβαλε ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί ολοκληρωτικά, η δικιά μας γενιά να είναι αυτή που θα δώσει απαντήσεις.
Με οργάνωση και σχεδιασμό, παλεύουμε μέσα από τα κοινωνικά-ταξικά κινήματα, με δέσμευση,
συνέπεια και υπομονή φτιάχνουμε οριζόντιες δομές, ανοίγουμε καταλήψεις, μακριά από τις κομματικές λογικές των παρατάξεων κάνουμε αδιαμεσολάβητους αγώνες άρνησης και διεκδίκησης. Γιατί μέσα στα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές οργανώνουμε την αντεπίθεση μας και την
κοινωνική αυτοάμυνα. Έχουμε να καταστρέψουμε έναν ολόκληρο κόσμο εξουσίας, έχουμε να
δημιουργήσουμε μια κοινωνία ισότητας. ελευθερίας, αλληλεγγύης. Για τις εξεγέρσεις που έρχονται και την κοινωνική επανάσταση που θα φέρουμε. Για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
