Από την παρέμβαση μας στην φοιτητική λέσχη του ΑΠΘ, την Τρίτη 8/11.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ, ΝΑ ΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ.
Έχοντας ήδη ξεπεράσει τις 200 και πλέον μέρες πολέμου στην Ουκρανία γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως πρόκειται για έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ένα “παιχνίδι” συμφερόντων του δυτικού μπλοκ – ΗΠΑ, ΕΕ κλπ – και της αναδυόμενης ανατολής – Κίνα, Ρωσία κλπ – το οποίο καλύπτεται και ντύνεται από όλα τα κράτη με το εγκληματικό εθνικιστικό και πατριωτικό πρόσχημα. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι παρά ένας ακόμη άδικος και αιματηρός πόλεμος, που γεννά ο ίδιος ο κρατικο – καπιταλιστικός τρόπος εξουσίας, βιώνοντας την ίδια του τη δομική κρίση. Καθημερινά προστίθενται στην λίστα των θυμάτων νεκροί άμαχοι και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, υπό την απειλή βομβαρδισμών και στρατιωτικών επεμβάσεων. Μέσα σ΄ αυτή τη συγκυρία και με ένα τεράστιο κύμα ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης που οδεύει να καταπιεί την Ευρώπη, με τις συνέπειες του πολέμου αυτού ήδη να βιώνονται από την κοινωνική βάση, το ελληνικό κράτος έχει ξεκαθαρίσει την στάση του. Από την διαχείριση της πανδημίας, μέχρι την εμπλοκή και την στρατιωτική στήριξη του πολέμου στην Ουκρανία, ο ελληνικός καπιταλισμός όντας βαθιά χρεοκοπημένος κατευθύνει υπέρογκα ποσά (ενδεικτικά 3,82% του ΑΕΠ) σε πολεμικούς εξοπλισμούς, στήριξη του ΝΑΤΟ και των βάσεων (αναβάθμιση Σούδας κλπ), προσλήψεις αστυνομικών, ενώ δίνει απλόχερα δωράκια στις επιχειρήσεις και φοροαπαλλαγές.
Την στιγμή που η κοινωνία μαστίζεται από φτώχια, εξαθλίωση και κυριαρχεί το αίσθημα της αβεβαιότητας σε κάθε πτυχή της ζωής μας, η όξυνση της οικονομικής κρίσης με την ακρίβεια και τις αυξήσεις των τιμών δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τον καθημερινό αγώνα της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των φτωχών για να τα βγάλουν πέρα. Η ακρίβεια εξαϋλώνει το ήδη ανεπαρκές εισόδημα, το οποίο πλέον δεν αρκεί για να καλύψει τα βασικά έξοδα μιας οικογένειας. Η φτωχοποίηση θα ενταθεί όσο προχωράμε προς του πιο κρύους μήνες του χειμώνα καθώς ήδη από την περσινή χρονιά φάνηκε πως δεν πρόκειται για απλά έναν ακόμη δύσκολο χειμώνα, αν λάβουμε υπόψιν το ανησυχητικά αυξανόμενο αριθμό θανάτων από μαγκάλια μόνο για τη χρονιά του ΄21-΄22.
Μέσα σ΄ αυτή την κατάσταση κράτος και κεφάλαιο κατευθύνουν λεφτά σε εξοπλισμούς και επιχειρήσεις και όχι για την κάλυψη των κοινωνικών μας αναγκών. Σ ’αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε πως πρέπει να εντυπωθεί στη συλλογική μνήμη της κοινωνίας ότι η οποιαδήποτε κατάκτηση, όπως αυτή του κράτους πρόνοιας, του ασφαλιστικού, των συλλογικών συμβάσεων, του 8ώρου κλπ, έγινε πραγματικότητα μέσα από αμέτρητους και αποφασιστικούς αγώνες. Ποτέ κανένα κράτος πόσο μάλλον μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν πρόκειται να δώσει απλόχερα κοινωνικά αγαθά, δημόσια και δωρεάν στην κοινωνική βάση.
Έτσι στα πλαίσια της αποκαλούμενης ταξικής πάλης από την πλευρά του το κράτος επιχειρεί την παγίωση μιας νέας κανονικότητας σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, στην οποία δεν χωράει φωνή αντίδρασης και αγώνα. Σ΄ αυτή τη κατεύθυνση ήταν και η ψήφιση του ν. Χατζηδάκη, ο οποίος χτυπάει στη ρίζα του τις συλλογικές μορφές πάλης, την ύπαρξη σωματείων και την διακήρυξη απεργιών. Αρκεί να δει κανείς το πιο επίκαιρο παράδειγμα, εκείνο της απεργίας των εργατών στο εργοστάσιο της Μαλαματίνα, οι οποίοι εν μία νυκτί ήρθαν αντιμέτωποι με 15 απολύσεις και την πλήρη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων. Οι εργάτες της Μαλαματίνα ξεκινώντας έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα μαζί με αλληλέγγυους έρχονται εδώ και μήνες πλέον αντιμέτωποι με την εφαρμογή του ν. Χατζηδάκη και την ποινικοποίηση της απεργίας τους. Το κράτος έχει ανοίξει ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην καθημερινή μάχη των εργατών, σταθεροποιώντας την παρουσία των ΜΑΤ έξω από το εργοστάσιο. Είτε με την άμεση και ωμή καταστολή των χημικών και του ξύλου, είτε με την έμμεση συγκρότηση ενός μπλόκ απεργοσπαστών, κράτος και εργοδοσία επιχειρούν να επιβάλλουν ένα κλίμα τρομοκρατίας και φόβου στους αγωνιζόμενους και αλληλέγγυους, ώστε να καθυποτάξουν την κοινωνική βάση, που διεκδικεί και δεν τα παρατά.
Τι συνδέει όμως την ακρίβεια, τις απεργίες, τα σωματεία, τον ν. Χατζηδάκη και τις συγκρούσεις με το κράτος, την εργοδοσία και το κεφάλαιο με την κατάσταση στα πανεπιστήμια;
Πρόκειται για την ίδια επίθεση, τις ίδιες αιτίες και τις ίδιες επιπτώσεις. Πρόκειται για την επίθεση στα κεκτημένα αγώνα. Σκοπός του κρατικο – καπιταλιστικού συστήματος στο νέο κύκλο αναδιάρθρωσής του, είναι η μεταστροφή οποιοδήποτε κοινωνικού και δημόσιου χαρακτήρα του έχει απομείνει, από την περίοδο της μεταπολίτευσης, και το βάθεμα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Έτσι, κράτος και κεφάλαιο έχουν στόχο να τελειώνουν με το δημόσιο – δωρεάν πανεπιστήμιο και την φοιτητική μέριμνα.
Και τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει:
· 40.000 μαθητές εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης λόγω ΕΒΕ · συγχωνεύσεις – κλεισίματα τμημάτων (ΤΕΙ Σίνδου)
· εξώσεις φοιτητών από τις φοιτητικές εστίες (Λάρισα, Ηράκλειο εν μέσω καραντίνας) · αντίτιμο στη λέσχη και κάρτα σίτισης
· ν+2 διαγραφές · τέλος στα δωρεάν συγγράμματα · γενίκευση της επιβολής των διδάκτρων
Όλα τα παραπάνω δομούν και φωτογραφίζουν την προσπάθεια του κράτους να εγκαθιδρύσει το λεγόμενο «πανεπιστήμιο του 2030» ή αλλιώς εμπορευματοποιημενο πανεπιστήμιο. Στοχεύει δηλαδή στη μετατροπή της παιδείας από κοινωνικό αγαθό σε εμπόρευμα, που θα αποτελεί «ατομική ευθύνη» του κάθε φοιτητή/πελάτη και της τσέπης του να το εξασφαλίζει. Εδώ έρχεται και ο ρόλος της καταστολής. Το κράτος έτσι ώστε να καταφέρει να εκκαθαρίσει το πανεπιστήμιο από οποιαδήποτε μορφή ζύμωσης είτε πολιτικής είτε κοινωνικής, καταργεί στην πράξη το άσυλο, εγκαθιδρύοντας ΟΠΠΙ (ΕΚΠΑ), ΜΑΤ και αύρα στο ΑΠΘ και με κάθε αφορμή με την «δύναμη» των γκλοπ και των χημικών στοχεύει απ’ όλα να χτυπήσει και να διαλύσει οποιαδήποτε οργανωμένη/συγκροτημένη προσπάθεια αντίδρασης.
Εδώ έρχεται και το πιο σημαντικό ίσως ερώτημα. Τι θα κάνουμε εμείς μπροστά σε όλα αυτά;
Τι θα κάνουμε μπροστά σε ένα μέλλον που έχουν χαράξει και επιβάλλει άλλοι για εμάς και εμπεριέχει μονάχα φτώχια, εξαθλίωση, ανεργία, αβεβαιότητα και κοινωνική απομ όνωση της κοινωνικής βάσης; Για πόσο ακόμη θα σφυρίζουμε αδιάφορα και θα κοιμόμαστε ήσυχοι όταν ξεσπούν ο ένας βιασμός μετά τον άλλο και οι υπαίτιοι – μπάτσοι, πολιτικά στελέχη κλπ – κυκλοφορούν ελεύθεροι; Για πόσο ακόμη μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει την ύπαρξη του μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού κανιβαλισμού και του καπιταλιστικού ανταγωνισμού; Μπροστά στους πολέμους, είτε στρατιωτικούς, είτε οικονομικούς το κράτος πριν επιτεθεί στον «εξωτερικό εχθρό» στοχεύει στην σύνθλιψη του «εσωτερικού», που δεν είναι άλλος από όλους εκείνους τους ανθρώπους που δεν τα παρατάνε, που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους και παλεύουν για ένα καλύτερο σήμερα ώστε να μην είναι ουτοπία αλλά πραγματικότητα, ένα καλύτερο αύριο. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένες φορές πως μόνοι οι ανυποχώρητοι κοινωνικοί αγώνες έχουν καταφέρει να κάνουν εφικτό το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας. Συνεπώς, η ικανότητα και η δυνατότητα υπάρχουν, όμως πρέπει να συνδεθούν με την επιλογή. Η επιλογή είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη που αλλάζει τα δεδομένα και τις προοπτικές του αγώνα. Επιλογή σημαίνει συνειδητή, επίμονη και συλλογική πάλη από τα κάτω, πέρα και ενάντια από θεσμικές και ταυτοτικές αντιλήψεις που μόνο υπονομεύουν και αποπροσανατολίζουν το υποκείμενο του αγώνα. Με όπλα μας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και το πείσμα στον αγώνα να δομήσουμε πραγματικά από τα κάτω διαδικασίες για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση. Με οργάνωση σε σχολές, σχολές, γειτονιές και χώρους δουλειάς να παλέψουμε μαχητικά για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ελευθερίας, χωρίς καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αναρχία και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΤΡΟΦΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere
