Κι αν υπήρχαν λόγοι τότε, δεν υπάρχουν σήμερα;
Πολιτική ανελευθερία, οικονομική εξαθλίωση, συγκεντρωτισμός εξουσίας, οξυμένη καταστολή, πολιτικά σκάνδαλα, καθεστώς εξαίρεσης κοινωνικών ομάδων, καλλιέργεια εθνικιστικών αφηγήσεων, κατασκευή εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών…Κι αν αναρωτιόμαστε τι ενώνει την εποχή της δικτατορίας με το σήμερα είναι το εξής: ο νόμος και η αναγωγή του σε αδιάψευστο ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής. Το ερώτημα ποιός, γιατί, πώς και τι νομοθετεί είναι εκτός συζήτησης. Ο νόμος πρέπει να υπάρχει. Η τάξη πρέπει να διασφαλιστεί.
Μια ιστορική αναφορά
Σε μια κατάσταση πολιτικής αστάθειας που προηγήθηκε της δικτατορίας, οι συνταγματάρχες προερχόμενοι μέσα απ΄ τα σπλάχνα του βαθέος κράτους επιστρατεύτηκαν για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των προνομιούχων. Εκεί που η λαϊκή συναίνεση δεν προκύπτει ομαλά, η βία πρυτανεύει για τη διασφάλιση της τάξης. Εδώ αναφερόμαστε στον ιστορικό ρόλο του φασισμού. Όταν στερεύει η κοινωνική αποδοχή των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, ο λύκος βγαίνει για να μαντρώσει τα πρόβατα.
Όμως, η δράση φέρνει αντίδραση. Την Τετάρτη 14 Νοέμβρη φοιτητές προχώρησαν σε μια κίνηση κορύφωσης του αντιδικτατορικού αγώνα, που μαινόταν καθ΄ όλη τη διάρκεια της εφταετίας. Η ιστορία είναι γνωστή. Κατάληψη και διαδηλώσεις, ένα κύμα που εξέφρασε τη φουρτουνιασμένη κοινωνική συνείδηση για την ανατροπή του γενικευμένου ολοκληρωτισμού. Η απάντηση του κράτους ήταν η στρατιωτική καταστολή της εξέγερσης, με κόστος δεκάδες νεκρούς, τραυματίες και βασανισμένους. Η κατασταλτική αυτή κίνηση το μόνο που κατάφερε, ήταν να επιβεβαιώσει το δίκιο του αγώνα, συσπειρώνοντας έτσι όσους βίωναν στο πετσί τους την καταπίεση της βαρβαρότητας του καθεστώτος.
Η αστική δημοκρατία επανήλθε δυνατότερη από πριν, εμφανιζόμενη ως απελευθερώτρια από τα δεινά της χούντας. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Η “ομαλή” μετάβαση στην μεταπολίτευση έδωσε άφεση αμαρτιών στους προκατόχους της χούντας. Η μεγάλη οικογένεια της δεξιάς έδωσε διαπιστευτήρια για την ένταξη του κορμού του χουντικού μηχανισμού στο νέο “δημοκρατικό” κράτος. Η αποχουντοποίηση ήταν ένα σύνθημα κενού περιεχομένου, μια επίφαση απόδοσης δικαιοσύνης που απέκρυπτε την εγγενή σχέση της χούντας με το αστικό πολιτικό σύστημα.
Ο φασισμός
Η έσχατη λύση για το ξεπέρασμα των εσωτερικών αντιφάσεων του καπιταλισμού είναι η ανάδυση του φασισμού. Σήμερα στον καιρό της γενικευμένης κρίσης, αναπτύσσονται μεθοδικά απ’ τα Μ.Μ.Ε κοινωνικοί αυτοματισμοί που οδηγούν στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στη στοχοποίηση του αδυνάτου, στο φόβο και στο συνεπαγόμενο μίσος απέναντι στο ξένο και το διαφορετικό με πολλαπλές λειτουργίες. Απ’ τη μια, κατασκευάζεται ο σύγχρονος αποδιοπομπαίος τράγος, ο εσωτερικός εχθρός, ο οποίος απειλεί την ενότητα του εθνικού κορμού. Απ’ την άλλη, ο προαναφερόμενος φόβος και το μίσος για το αλλότριο απενεργοποιούν την κριτική σκέψη συμβάλλοντας στο χτίσιμο ενός μαζοϋποκειμένου που σκέφτεται, δρα και ζει με ένα έτοιμο, μασημένο τρόπο καταφεύγοντας στην ασφάλεια μεταφυσικών και ανορθολογικών αφηγήσεων. Όλα αυτά συντείνουν στην εξάλειψη μιας πραγματικής ερμηνείας των δομικών κοινωνικών προβλημάτων, συγκαλύπτοντας την εκμετάλλευση που δεχόμαστε καθημερινά απ’ τα πάσης φύσεως αφεντικά και πλάθοντας τη συμφιλίωση καταπιεστή και καταπιεζόμενου. Τι βολική αφήγηση για τους απ’ τα πάνω…
Η φασιστική ρητορική απολήγει στη συγκρότηση και την ενδυνάμωση αντίστοιχων σχηματισμών είτε αυτά είναι κόμματα είτε ομάδες. Απ’ τη θεσμική Χρυσή Αυγή μέχρι τις φασιστικές επιτροπές “αγανακτισμένων” κατοίκων και τον Ιερό Λόχο, ο φασισμός σηκώνει κεφάλι και σήμερα. Ο “σιωπηλός” πόλεμος του κράτους και του κεφαλαίου απέναντι στη βάση της κοινωνίας, κηρύσσεται στην πιο ωμή του μορφή απ’ τα τάγματα εφόδου που επιτίθενται σε αυτούς που βρίσκονται έξω από τα σχέδια της κυριαρχίας, μετανάστες, αγωνιστές, και ό,τι διαφοροποιείται απ’ την κοινωνική νόρμα.
Τις προηγούμενες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη, ο φασιστικός εσμός επιχείρησε να αποκτήσει δημόσιο χώρο και να διατυμπανίσει τον διακαή του πόθο, την επιστροφή στον Μεσαίωνα. Ένας συρφετός από χριστιανόπληκτους και φασίστες έσκουζαν έξω από το Αριστοτέλειο Θέατρο για τη βλασφημία μιας θεατρικής παράστασης (στο όνομα του Χριστού και της Παναγίας πάντα), θέλοντας να επαναφέρουν πρακτικές Ιεράς Εξέτασης. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Λαγός, ως ηγετικό στέλεχος του κεντρικού θεσμικού φορέα του εθνικιστικού πόλου, της Χρυσής Αυγής, ήρθε για να δείξει αυτήν τη συσπείρωση, αυτήν την κοινή αγωνία των εθνικιστών να περισώσουν το δόγμα, την αρχή και το τέλος της ύπαρξης τους. Η αλήθεια είναι ότι δε θεωρούμε ότι χρειάζεται να αναλύσουμε εκτενώς τα στοιχειώδη, ότι δηλαδή τα οργανωμένα συστήματα θρησκειών ανέκαθεν αποτελούν εργαλεία για την αποχαύνωση του ποιμνίου, την ενστάλαξη του πνεύματος της τυφλής πειθαρχίας, της άτεγκτης ιεραρχίας, της μεταφυσικής επίλυσης των προβλημάτων στη συνείδηση των πιστών. Αποτελούν δηλαδή ιδεολογικούς μηχανισμούς που καλλιεργούν και ελέγχουν το πνεύμα, την ηθική και την καθημερινότητα των πιστών από ένα ιερατείο που πάντα έχει ξεχωριστή θέση στις κάστες των εξουσιαστικών κοινωνικών μοντέλων. Προφανώς, το πολιτειακό σύστημα του φασισμού, της δικτατορίας έρχεται να κουμπώσει με όλες αυτές τις αρχές του θρησκευτικού μονολιθισμού, τις οποίες αναφέραμε και συμπυκνώνονται στην οργανική σχέση που είχε η εκκλησία με τη δικτατορία, αλλά και σε ρητά όπως “Παν μέτρον άριστον”, “Πίστευε και μη ερεύνα”, “Μην κρίνεις για να μην κριθείς” και στο πιο πολιτικό του πράγματος ”Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”, το διακηρυγμένο σύνθημα της χούντας. Το “περίεργο” είναι ότι αυτή η οργανική σχέση αλλά ακόμα και τα συνθήματα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν μέχρι και σήμερα από το επίσημο πολιτικό σύστημα, το οποίο αυτοχαρακτηρίζεται ως το βέλτιστον δυνατό. Και το “περίεργο” το χρησιμοποιούμε ειρωνικά. Τα συμφέροντα που εξυπηρετήθηκαν στη χούντα, βασιλεύουν και σήμερα. Για να το πούμε ξεκάθαρα και απλά. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε του ρούχα του αλλιώς.
Ναρκοπιάτσες
Όσον αφορά την καθημερινότητα των φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, πολύς ντόρος έχει γίνει για τις ναρκοπιάτσες και για την επιχείρηση της αστυνομίας να καταστείλει αυτές τις μαφίες που διακινούν και εμπορεύονται το θάνατο.
“Αποκρύπτεται, ωστόσο, κάτι θεμελιώδες, που φανερώνει την υποκρισία της εξουσίας. Ποιος τους επέτρεψε να έρθουν; Ποιος ρυθμίζει την κίνηση αυτών των μαφιών στην πόλη; Όποιος ισχυριστεί την αυτόνομη κίνηση των ναρκεμπόρων είναι βαθιά νυχτωμένος. Οι μαφίες αυτές έχουν πλάτες, κέντρα εξουσίας που τις προστατεύουν. Η αστυνομία, ως βραχίονας της κρατικής παρέμβασης, κάνει τα στραβά μάτια. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις μες στο campus γίνονται για να γίνονται, στάχτη στα μάτια. Το πρόβλημα είναι εδώ και το γνωρίζουν καλά. Κράτος και μαφίες συνδέονται οργανικά. Η απόδειξη της παρακρατικής φύσης των δεύτερων διατρανώνεται και από ουκ ολίγες περιπτώσεις, όπου αποκαλύφθηκε η διαπλοκή υψηλόβαθμων της αστυνομίας με δίκτυα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων. “
Ας ειπωθούν όσα τόσο καιρό δε λέγονται, Quieta movere, Σεπτέμβρης 2017
Το γαϊτανάκι της υποκρισίας συνεχίζεται καθώς η πρυτανεία ρίχνει τις ευθύνες στην αστυνομία για την επίλυση του προβλήματος, ενώ ταυτόχρονα επιτίθεται σε δομές/στέκια πολιτικής και πολιτιστικής δράσης των φοιτητών, κλειδώνοντας τις. Φαίνεται ότι βολεύουν οι ναρκέμποροι στο πολιτικό παιχνίδι της πρυτανείας αλλά και τους κράτους συλλήβδην, μετασχηματισμού του πανεπιστημίου σε αποστειρωμένο εκπαιδευτήριο.
Νόμος Γαβρόγλου
Ακόμα ένα αντίκτυπο της γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού διαφαίνεται και στην παιδεία μέσω του νόμου Γαβρόγλου. Πρόκειται για πολιτικές του ίδιου του κράτους που επιφέρουν νέους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, μέσω της επιβολής διδάκτρων στα Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών, τη νομιμοποίηση της απλήρωτης 8ωρης εργασίας από τους φοιτητές, την εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών για την εξασφάλιση μιας καλής επίδοσης, την υπονόμευση της ισχύος του πτυχίου,την εισχώρηση ιδιωτών στον χώρο της έρευνας, το κάλεσμα φοιτητικών εκπροσώπων στη λήψη πολιτικών αποφάσεων που αφορούν το πανεπιστήμιο, καθώς και την υποτιθέμενη επαναφορά του άσυλου. Τα τέλη φοίτησης εισβάλλουν για τα καλά στα μεταπτυχιακά με πρόσχημα την κάλυψη λειτουργικών αναγκών τους. Η δωρεάν φοίτηση γίνεται με αποκλειστικές μόνο προϋποθέσεις και την απαραίτητη συνεισφορά των φοιτητών σε εβδομαδιαία απλήρωτη εργασία στο πανεπιστήμιο. Από την άλλη, ολοένα και πιο “αναγκαία” κρίνεται η ιδιωτική επένδυση στην ερεύνα λόγω μιας προβαλλόμενης κρατικής αδυναμίας στον τομέα, καθώς παράλληλα ιδρύονται Κέντρα Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης για τον εμπλουτισμό των βιογραφικών των φοιτητών με την συμμετοχή σε επί πληρωμή σεμινάρια, μαθήματα ή και συνέδρια. Και αν έχεις μόνο το πτυχίο σου, δεν αρκεί για να ανταπεξέλθεις σε μια κατ΄ εξοχήν ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Σου παραχωρούν όμως το “δικαίωμα” να εκπροσωπηθείς, με δικούς σου εκλεγμένους, σε Συγκλήτους και συνελεύσεις για αποφάσεις του πανεπιστημίου μαζί με τους πρυτάνεις και τους κοσμήτορες, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση στο φοιτητικό σώμα συμμετοχής του στις διαδικασίες του πανεπιστημίου. Και είναι στάχτη στα μάτια, γιατί αφενός δεν αναγνωρίζουμε έναν εκπρόσωπο ως ικανό εκφορέα των συμφερόντων και του λόγου χιλιάδων φοιτητών και αφετέρου δεν μπορούμε να συζητάμε με πρυτάνεις και κοσμήτορες την εφαρμογή της κρατικής πολιτικής στα πανεπιστήμια. Της πολιτικής που εξασφαλίζει, όπως και να έχει, τα προνόμια των λίγων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αναγνωρίζεται ένα ακαδημαϊκό άσυλο το οποίο αυτόματα αυτοαναιρείται, με την επέμβαση της αστυνομίας αυτεπαγγέλτως σε ζητήματα όπου υπάρχει ο κίνδυνος για τη ζωή ή μετά από απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Οι πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριοποιήσεις και η ελεύθερη έκφραση στα πανεπιστήμια είναι αξίες που δεν πρέπει να αφήσουμε να κατασταλούν.
Λύση; Αγώνες συλλογικοί εδώ και τώρα
Η εξέγερση της 17ης Νοέμβρη του 1973 επιδέχεται διαχρονικά πολυσήμαντες αναγνώσεις και εξίσου ετερόκλητες ιδιοποιήσεις. Η σοσιαλδημοκρατία και η ευρωκομμουνιστική αριστερά καπηλεύθηκαν την εξέγερση με στόχο την άντληση πολιτικής υπεραξίας, παρουσιάζοντάς την ως αγώνα για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τη διασφάλιση των αντίστοιχων δικαιωμάτων που υπάγονται στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Η επαναστατική αριστερά παραμένει μονολιθικά προσκολλημένη στις «δόξες» του παρελθόντος, αυτοτροφοδοτούμενη από αυτό με όρους γραφικότητας και λατρείας. Μέχρι και η δεξιά έχει αξιοποιήσει την εξέγερση, καναλιζάροντάς την στο πρίσμα της εθνικής ενότητας και της αποκατάστασης του νόμου και της τάξης.
Για μας η 17η Νοέμβρη του 73’ δεν αποτελεί μια απλή επέτειο ή μια γιορτή. Ήταν μια κοινωνική και ταξική εξέγερση ενάντια στην τυραννία της χούντας. Εμείς κρατούμε την αναρχική/αντιεξουσιαστική παράδοση από τον Νοέμβρη του 73’. Τα λάβαρα και τις φωνές που ηχούσαν «κάτω το κεφάλαιο», «κάτω η εξουσία». Τις ακηδεμόνευτες καταλήψεις που επιχείρησαν να καπελώσουν ή να λασπολογήσουν οι δυνάμεις της αριστεράς, ρεφορμιστικής και μη.
Σήμερα, είναι επιζητούμενο να συγκροτήσουμε ένα μαχητικό φοιτητικό κίνημα με ακηδεμόνευτα χαρακτηριστικά, ώστε να μπορέσουμε να απαντήσουμε συλλογικά στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που πλήττει τα φοιτητικά μας συμφέροντα, με πρώτο σταθμό την αποτροπή της εφαρμογής του νόμου Γαβρόγλου. Να προτάξουμε τον φοιτητικό συνδικαλισμό βάσης, συμμετέχοντας σε αυτόνομα/ελευθεριακά σχήματα, παρεμβαίνοντας στις γενικές συνελεύσεις των σχολών μας, προκρίνοντας την οριζόντια και αντι-ιεραρχική διαδικασία λήψης των αποφάσεων και τη συλλογική αδιαμεσολάβητη δράση.
Οι μερικοί αγώνες έχουν ουσία όταν αποτελούν μέρος ενός συνολικού χειραφετικού προτάγματος. Γιατί, τα δεινά μας δε θα παύσουν να υφίστανται αν δε χτυπήσουμε το σύστημα στις ρίζες του. Για μας αυτό το πρόταγμα είναι η αποδέσμευση της κοινωνικής βάσης από τον κλοιό της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Είναι η κοινωνική επανάσταση για την καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού, για το πέρασμα στην ακρατική και αταξική κοινωνία χωρίς εξουσιαστικά μεσοστάδια. Η επαναστατική έκρηξη δε συντονίζεται όμως με τις επετειακές κινηματικές καλένδες. Γι’ αυτό και οφείλουμε να οξύνουμε καθημερινά τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο ενάντια στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, μέσα κι έξω από τις σχολές μας.
ΝΑ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΑΒΡΟΓΛΟΥ.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΥΝΤΗΡΕΙ. ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝΟΜΑ/ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ.
ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΠΟΡΕΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
17:00
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Α.Π.Θ.
Ανοικτή Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών
Quieta Movere
