Όλοι/ες Θα Τρώμε Δωρεάν στη Λέσχη του ΑΠΘ

Από τις 26/1 έγινε το άνοιγμα της τραπεζαρίας της λέσχης του ΑΠΘ. Η είσοδος πλέον γίνεται μόνο με την επίδειξη πάσο και πιστοποιητικού εμβολιασμού/νόσησης για τους/ις καθήμενους/ες. Το νέο μέτρο έρχεται να κάνει πραγματικότητα τις επιδιώξεις των διοικήσεων και της εργολαβίας για περαιτέρω έλεγχο στην πρόσβαση στη δωρεάν σίτιση, αφού πλέον μόνο οι έχοντες πάσο θα έχουν πρόσβαση σε αυτή. Σκοπός τους είναι ο περιορισμός σε όσους/ες της κάρτας σίτισης, ένα μέτρο που χρόνια τώρα δεν έχουν καταφέρει να μονιμοποιήσουν βρίσκοντας απέναντι τους τις κοινωνικές ανάγκες για ελεύθερη πρόσβαση στη σίτιση.

Όπως συμβαίνει στο σύνολο των εκπαιδευτικών χώρων, αποκλεισμός με ταξικά κριτήρια και κερδοφορία για τα αφεντικά, έτσι και στο κομμάτι της μέριμνας, τη σίτιση έχουν αναλάβει εργολαβικές εταιρείες από το 2013. Στο πρόσφατο παράδειγμα των δύο άγονων διαγωνισμών, υποχρέωση του δημοσίου είναι η ανάληψη της σίτισης. Η διοίκηση αρνούμενη να αναλάβει το κόστος, δέχεται προσφορές χαμηλότερου κόστους για την εργολαβία. Δηλαδή ενώ ο προϋπολογισμός παραμένει σταθερός, μειώνονται οι μερίδες, το κόστος πρώτων υλών κλπ.

Η συνεχής υποβάθμιση της μέριμνας φαίνεται και στις συνθήκες εργασίας του προσωπικού. Συμβάσεις εργασίας σύντομου χρόνου, μειώσεις προσωπικού, επισφάλεια κι ανεργία τις περιόδους που είναι κλειστή. Το αποτέλεσμα είναι τεράστιες ουρές και αποκλεισμός στην πράξη. Όσοι/ες δεν έχουν τον χρόνο να παραμένουν μίση ή και μία ώρα στις ουρές μένουν εκτός.

Στις συνθήκες της γενικευμένης ακρίβειας, με ανατιμήσεις βασικών αγαθών, «φουσκωμένους» λογαριασμούς ρεύματος και θέρμανσης, την αύξηση της ανεργίας και των ελαστικών μορφών εργασίας η πολιτική του κράτους και του κεφαλαίου θέλει να μετακυλήσει την κρίση στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Γιατί η σίτιση δεν αποτελεί το αλισβερίσι καμίας φιλανθρωπικής εταιρίας, που το μόνο που θέλει είναι να βγάλει φράγκα, αλλά αποτελεί αναπόσπαστη κοινωνική ανάγκη, πόσο μάλλον για τους καταπιεσμένους. Γιατί αν δεν νοιαστούμε εμείς οι ίδιοι/ες για τις ανάγκες μας, και δεν οργανωθούμε, τότε πως περιμένουμε να τις λύσει κάποιος άλλος για μας. Καμία εταιρεία, κανένα κράτος δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μας. Μόνος δρόμος η αυτοοργάνωση κι η αλληλεγγύη. Να οργανώσουμε την κοινωνική & ταξική αντεπίθεση, οι ανάγκες μας μπροστά