Ούτε υγεία, ούτε ελευθερία, το κράτος σπέρνει θάνατο και τρομοκρατία
Τα τελευταία 4 χρόνια της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας , κράτος και κεφάλαιο βάλθηκαν για άλλη μία τετραετία να επιτελέσουν τον μοναδικό τους ρόλο, μέσω της κυβέρνησης να υποτάξουν ακόμη περισσότερο την κοινωνική βάση σπέρνοντας μέρα με τη μέρα τον θάνατο. Highlights αυτής της κυβερνητικής σεζόν μπορούμε να ονομάσουμε πάρα πολλά. Ξεκινώντας από την πανδημία του COVID-19 μέχρι τους ρομά Νίκο Σαμπάνη, Κώστα Φραγκούλη και τους 57 νεκρούς στην σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη, φτάνουμε σε ένα αναρίθμητο ποσό κρατικών δολοφονιών, οι οποίες είτε έγιναν εν ψυχρώ από τα ένστολα καθάρματα που με τόσο κόπο ενισχύθηκαν είτε λόγω του υποβαθμισμένου ΕΣΥ και του υποβαθμισένου σιδηροδρομικού δικτύου. Στην πραγματικότητα, αυτό που καταστήθηκε πλέον ολοφάνερο είναι πως το κράτος και το κεφάλαιο δολοφονούν διαρκώς, είτε σε μια προσπάθεια συντήρησης της κυριαρχίας τους είτε επειδή αδιαφορούν πλήρως για τις ζωή και τον άνρθωπο συνολικά.
Στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, οι ζωές μας δεν έχουν αξία.
Δεν είναι παρά μόνο νούμερα και αριθμοί σε πίνακες στατιστικών μελετών. Οι ζωές, οι άνθρωποι, η κοινωνία δεν είναι παρά κερδοφόρες μηχανές για το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα. Δεν είναι παρά μόνο φθηνά εργατικά χέρια, αναγκασμένα να παράξουν ό,τι τα επιτάσσει η ελεύθερη αγορά.
Στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, η παιδεία πωλείται κι αγοράζεται.
Οι μπάτσοι αλωνίζουν ελεύθεροι εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, περιφρουρώντας σαν ως πιστοί στρατιώτες την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Είτε αυτό αφορά την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και την εμπορευματοποίηση της γνώσης, ειτε την πολιτική της ισοπέδωσης κάθε κοινωνικής και ταξικής αντίστασης.
Στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό ό,τι απειλεί, απειλείται.
Οι αντιστάσεις που υψώνονται στον δρόμο, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια και στους χώρους εργασίας καταστέλονται διαρκώς. Οτιδήποτε αποτελεί χώρο αντίστασης, αγώνα και ελευθερίας δέχεται οργανωμένες επιθέσεις μέχρι να καταστραφεί ολοκληρωτικά. Οι καταλήψεις εκκενώνονται σε μια προσπάθεια – παραπάνω – αποστείρωσης των σύγχρονων αστικών κέντρων, οι διαδηλώσεις ποινικοποιούνται, τα εργατικά σωματεία έρχονται αντιμέτωπα με ΜΑΤ και απεργοσπάστες ενώ οι φοιτητικοί σύλλογοι οριοθετούνται και περιορίζονται ενώ το άσυλο καταργείται. Εν ολίγοις, κάθε κεκτημένο κοινωνικών και ταξικών αγώνων αφαιρείται βίαια από την κοινωνία.
Εκτός όλων αυτών, η τελευταία τετραετία έφτασε σε αποκορύφωμα με το τραγικό κρατικό έγκλημα στα Τέμπη με δεκάδες νεκρούς και άλλους τόσους αγνοούμενους χωρίς καμία ανάληψη ευθύνης. Με κροκοδείλια δάκρυα, κυρήσσοντας το τριήμερο «εθνικό πένθος» , αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πως οι κυβερνόντες αποποιούνται πλήρως των ευθυνών τους για την θανατοπολιτική τους και μεταθέτουν τις ευθύνες σε ανεξήγητους λόγους, επιννοώντας υποτιθέμες βαρύνουσας σημασίας έννοιες, όπως η «ατομική ευθύνη» και το «ανθρώπινο λάθος». Και ενώ παρατηρούμε μία διάχυτη κοινωνική οργή να μετουσιώνεται σε τεράστιες -απεργιακές και μη- διαδηλώσεις, σε μαζικές συνελεύσεις και ακόμα και σε συγκρούσεις με την αστυνομία, από την άλλη παρατηρούμε τον κρατικό μηχανισμό να προετοιμάζεται για το καθιερωμένο εκλογικό πανηγύρι.
«Οι εκλογές είναι το παζάρι της ματαιότητας και των συνειδήσεων», Κροπότκιν
Η κυρίαρχη αφήγηση προσπαθεί να μας πείσει με κάθε τρόπο ότι με την συμμετοχή της βάσης στις εκλογές από την μία δήθεν συμμετέχει η ίδια η βάση στην λήψη αποφάσεων ενώ ταυτόχρονα ότι εξαντλείται η επιρροή μας στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Ωστόσο, εμείς γνωρίζουμε καλά ότι αυτές, αποτελούν το ηπιότερο μέσο αυτοσυντήρησης της εξουσίας. Καλλιεργώντας μας, την ψευδαίσθηση ότι με μία ψήφο θα διεκδικήσουμε την κοινωνική αλλαγή, προσπαθεί ταυτόχρονα να κάμψει, αφομοιώνοντας τις μαχητικές κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις στο πεδίο του δρόμου. Το γκρέμισμα του συστήματος εξουσίας και εκμετάλλευσης, μπορεί να έρθει μονάχα μέσα από πραγματικές διαδικασίες αγώνα, διαδικασίες που απευθύνονται στην κοινωνική βάση και μετουσιώνονται σε αληθινές αντιστάσεις, στον δρόμο, στη δουλειά, στη σχολή και σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Ενάντια σε λογικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης, εμείς ως αναρχικά υποκείμενα, προτάσσουμε σε αντίθεση με αυτά, την οργάνωση και την συμμετοχή στους αγώνες. Δεν θέλουμε να ψηφίσουμε κανέναν να αποφασίζει για τις ζωές μας. Είμαστε ικανοί, συλλογικά και αυτοοργανωμένα με όπλο μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση να αποφασίσουμε εμείς για εμάς.
Φυσικά τα λόγια αυτά, ταιριάζουν σε όποιες εκλογές αναφερόμαστε, είτε αυτές είναι βουλευτικές είτε φοιτητικές. Ειδικά για τις πρώτες, τα πράγματα είναι γνωστά. Πολιτικοί φορούν την μπέρτα του σωτήρα με το χρώμα του κόμματος τους, υπόσχονται ένα καλύτερο μέλλον με αυξημένους μισθούς και συντάξεις είτε υπό το πρίσμα του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού, είτε υπό το πρίσμα της σοσιαλδημοκρατίας ή του συστημικού φιλοευρωπαϊκού αριστερισμού κ.ο.κ.
Όσο για τις φοιτητικές, τα πράγματα δεν αλλάζουν στην πραγματικότητα, αλλά οριοθετούνται εντός των πανεπιστημίων. Έτσι, αντίστοιχα, βλέπουμε με τον ίδιο ζήλο τα κομματικά στελέχη του πανεπιστημίου να αποσύρονται σιγά σιγά από τους φοιτητικούς αγώνες, προετοιμάζοντας και αυτοί με την σειρά τους, το προεκλογικό τους παιχνίδι. Για τους επίδοξους πολιτικούς καριερίστες, το πρόταγμα συνοψίζεται στη δημιουργία ιεραρχικών οργάνων (Διοικητικά Συμβούλια) με τα οποία θα έχουν την πρωτοκαθεδρία στις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων. Τα Δ.Σ. αποτελούν τον τρόπο με τον οποίο μερικοί πολιτικοί καιροσκόποι, κάνοντας πράξη την λογική της ανάθεσης , αποφασίζουν αυθαίρετα για όλο το σώμα του συλλόγου επικαλούμενοι την εκλογική τους κυριαρχία. Αυτή η πρακτική τελικώς, υποβαθμίζει τους φοιτητικούς συλλόγους και το ισχυρότερο τους εργαλείο, την Γενική Συνέλευση. Διαδικασίες και οχήματα, κεκτημένα των φοιτητικών αγώνων περιορίζονται στον βωμό της επιβλητικής κυριαρχίας κάποιων πολιτικών δυνάμεων. Δεν είναι ψέμα πως ως αναρχικοί ασκούμε κριτική ακόμη και στον τρόπο διεξαγωγής των Γ.Σ. αλλά και στην δομή των Φ.Σ. συνολικά ως θεσμικές διαδικασίες που αποτελούν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ωστόσο αντιλαμβανόμαστε πλήρως την σημασία της συμμετοχής σε αυτούς ως άλλο ένα κομμάτι κοινωνικού πεδίου στο οποίο οφείλουμε να παρεμβαίνουμε. Μπορεί οι Φ.Σ. να έχουν προέδρους και εκλογές ή οι Γ.Σ. ψηφοφορίες όμως αποτελούν το μοναδικό μέσο που έχει σήμερα το φοιτητικό κίνημα ώστε να ζυμωθεί, να καλλιεργήσει συλλογικές συνειδήσεις, να υψώσει αντιστάσεις ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Για αυτό ακόμη και σε αυτά τα πεδία παρεμβαίνουμε οριζόντια και από τα κάτω με «ανοιχτά πλαίσια» στη συγγραφή των οποίων συμμετέχει όποιος/α φοιτητής/τρια επιθυμεί να μοιραστεί την δική του αντίληψη. Δηλαδή με όρους αυτοοργάνωσης, μακριά από κόμματα, παρατάξεις και κλειστές διαδικασίες ζυμωνόμαστε μαζί βάζοντας στους συλλόγους τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που τους προσιδιάζουν. Γιατί είναι γενική αλήθεια για εμάς, πως κάθε αγωνιστική διαδικασία που αποκόβεται ολάκερα από τη βάση και ανατίθεται σε θεσμικά όργανα, δεν μπορεί να είναι μαζική, να παράξει αντιστάσεις και να συγκρουστεί με το κράτος και τους μηχανισμούς του.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο η στάση μας είναι αδιάλλακτη και σταθερή, απέναντι στη διαδικασία των εκλογών ως θεσμό που κανονικοποιεί και αναπαράγει τις εξουσιαστικές λογικές του σύγχρονου κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος. Οι φοιτητικές εκλογές θέτουν ένα λιθαράκι στην περαιτέρω ενίσχυση του ισχύοντος ιδιοτελούς μοντέλου κοινωνικής κυριαρχίας και επιχειρούν να θεσπίσουν ένα σύστημα ιεράρχησης και πατερναλισμού στον πανεπιστημιακό χώρο. Κι αν για τους πολιτικούς καριερίστες, οι εκλογές είναι το επίκεντρο του αγώνα τους, εμείς δεν αρκούμαστε απλά σε έναν αντιεκλογικό λόγο. Δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε θέτοντας απλά τις αρνήσεις μας. Προτάσσουμε την οργάνωση για ισχυρούς ακηδεμόνευτους και μαχητικούς αγώνες. Για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι το δίκαιο κρίνεται στους δρόμους, και πως οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες δεν μπαίνουν στις κάλπες. Αντιθέτως ποινικοποιούνται και καταστέλλονται από κάθε κράτος και κάθε εξουσία.
Οραματιζόμαστε μια κοινωνία που θα την ορίζουν οι ανάγκες μας και όχι οι εντεταλμένοι επίδοξοι σωτήρες.
ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ
ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ, ΔΕΞΙΑ ΚΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ ΤΟΥΣ
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere
