ΚΑΤΩ το α.99/ το Π.Δ.85/ ο ν.4777/ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΠΟΡΕΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ
Απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας:
Ένα σημαντικό κομμάτι των σπουδαστ(ρι)ών ανήκουν στην κατηγορία των καθηγητικών σχολών, δηλαδή σχολές με την προοπτική της συνέχισης στην εκπαιδευτική διαδικασία από τη σκοπιά του δασκάλου και της καθηγήτριας. Για να «κερδίσει» κάποιος/α μια θέση στο δημόσιο σχολείο, μιλάμε για έναν τεράστιο ανταγωνισμό σε λίστες προσόντων, από τις οποίες μάλιστα θα «πετύχεις» θέση αναπληρωτή. Ο ανταγωνισμός των προσόντων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της διάρθρωσης της εκπαίδευσης. Η «κοστολόγηση» των προσόντων σε διδακτικές μονάδες και χρήματα αποτελεί διαχρονική ρύθμιση της εξουσίας. Μπορούμε να το δούμε στην εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ-Κολλεγίων, στα επί πληρωμή μεταπτυχιακά και διδακτορικά, στα «πιστοποιημένα» ινστιτούτα που πλουτίζουν στην αγορά ECTS, μπορούμε τέλος να το δούμε στις αλλαγές στην παιδαγωγική επάρκεια. Σύμφωνα με τα άρθρα 99 & 100 του νόμου 4957/2022, οι φοιτήτ(ρι)ες δε θα αποκτούν πλέον διδακτική-παιδαγωγική επάρκεια με τη λήψη του πτυχίου, αλλά θα παρακολουθούν «ειδικό πρόγραμμα» δύο εξαμήνων. Μάλιστα προβλέπεται ένα πρόγραμμα για κάθε ΑΕΙ με περιορισμένες θέσεις, ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει σεμινάρια με δίδακτρα.
Υποβάθμιση πτυχίων των σχολών στον καλλιτεχνικό χώρο:
Σε μια συγκυρία όπου το κράτος επιδιώκει διαρκώς την εκπαιδευτική υποβάθμιση, έρχεται στο προσκήνιο ο νέος νόμος, περί “πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας”. Η εφαρμογή αυτού του νόμου έχει ως άμεσο στόχο τις σχολές που υπάγονται στον καλλιτεχνικό κλάδο, στερώντας από τους απόφοιτους την δυνατότητα να συνεχίσουν την κατάρτιση τους στον εκπαιδευτικό τομέα από την σκοπιά του καθηγητή, ενώ παράλληλα επιδιώκει να εξισώσει τα πτυχία της τριτοβάθμιας παιδείας με τα αντίστοιχα μετα-λυκειακά.
Είναι φανερό πως οι κρατικοί μηχανισμοί δεν περιορίζουν απλώς τις επαγγελματικές προοπτικές των αποφοίτων, αλλά καταφέρνουν παράλληλα την περαιτέρω υπονόμευση της τέχνης και ευρύτερα του καλλιτεχνικού χώρου. Τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από την καραντίνα, ο καλλιτεχνικός κλάδος είχε απομονωθεί πλήρως. Εκείνη την χρονική περίοδο δίνονταν επιδόματα από τα οποία ο κλάδος αυτός είχε εξαιρεθεί και απαιτούσε την επαναφορά συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Στη συνέχεια το κράτος εξαπέλυσε μία ακόμη επίθεση η οποία αφορά τον “τρομονόμο”, ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά ζητούσε την εφαρμογή της λογοκρισίας στο καλλιτεχνικό υλικό το οποίο δεν ακολουθεί τυφλά την κυρίαρχη αφήγηση και δεν υποτάσσεται σε αυτήν. Είναι, λοιπόν, φανερό πως όσο η τέχνη δεν εμπλουτίζει το κεφάλαιο, τόσο αυτή θα παραμελείται.
Βέβαια, η τέχνη και ο πολιτισμός αποτελούσαν πάντοτε για το ελληνικό κράτος ένα δυνατό χαρτί το οποίο συνέδεε με την εθνική υπερηφάνεια για να απευθυνθεί και να προσεγγίσει το πιο εθνικόφρον κοινό. Ωστόσο, η τέχνη για το κράτος και το κεφάλαιο είναι όπως ήδη ειπώθηκε, ό,τι προσφέρει στην κερδοφορία τους και ό,τι μπορεί να συνεισφέρει στην τόνωση του εθνικού φρονήματος. Έτσι, οδεύουμε στην πλήρη εμπορευματοποίηση του συγκεκριμένου κλάδου που για να ασχοληθείς με αυτόν είτε από την θέση του δημιουργού είτε από την θέση του δέκτη, θα πρέπει να πληρώσεις αδρά.
Αυτό, όμως που έχει σημασία είναι πως η επίθεση στην τέχνη δεν αφορά μόνο αυτή καθ’ αυτή. Υπάγεται σε ένα γενικότερο σχέδιο του κράτους σχετικά με την επίθεση σε κάθε εργαζόμενο, άρα και σε κάθε εργαζόμενο καλλιτέχνη. Το Π.Δ. 85/2022 δεν είναι παρά μόνο ένα ακόμη πλοκάμι της αντεργατικής πολιτικής που η σύγχρονη αγορά αναγκάζει το κράτος να ακολουθήσει. Έρχεται πλάι με όλα τα αντεργατικά νομοσχέδια, με την κατάργηση του 8ώρου, την νομιμοποίηση της μαύρης εργασίας, των απλήρωτων υπερωριών και των εν γένει άθλιων συνθηκών εργασίας. Είναι άλλο ένα χτύπημα στην κοινωνική βάση, στους ανθρώπους που ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός έχει βαλθεί να ξεζουμίσει, υλικά και ψυχολογικά, για την κερδοφορία των αφεντικών. Οι ταξικές διαστάσεις αυτών των χτυπημάτων δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιούνται γιατί είναι αυτές που συμπληρώνουν το παζλ για να καταλάβουμε τους λόγους πίσω από τους οποίους το κράτος πράττει με τον τρόπο που πράττει. Είναι αυτές που θα γεφυρώσουν, υπό ένα κοινό πρίσμα τους εργασιακούς κλάδους που απειλούνται διαρκώς.
ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ, Η ΒΙΟ.ΜΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ/ ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Η ΒΙΟ.ΜΕ. Από το 2013 συνιστά ισχυρή απειλή για το κράτος και το κεφάλαιο, καθώς κάνει πράξη το τρίπτυχο αυτοδιαχείρηση – αυτοδιεύθυνση – αυτοοργάνωση. Αποτελεί έως και σήμερα το μοναδικό κατειλλημένο και αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο σε όλη την επικράτεια. Η ΒΙΟ.ΜΕ. έχει δεχτεί αλλεπάλληλα χτυπήματα που μοναδικό τους στόχο έχουν την διάλυση της και την μεταφορά του εργοστασίου στα χέρια των αφεντικών. Όμως, οι εργάτες του εργοστασίου και η κοινότητα των αγωνιστών/τριών που στηρίζουν την ΒΙΟ.ΜΕ. όλα αυτά τα χρόνια έχουν στήσει πολλάκις, γερούς φραγμούς αντίστασης ενάντια στην θανατοπολιτική του κράτους και του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να είναι πλέον ξεκάθαρο πως η ΒΙΟ.ΜΕ. δεν παραδίδεται, δεν συμβιβάζεται και δεν υποχωρεί.
Φτάνοντας στο σήμερα, η ΒΙΟ.ΜΕ. απειλείται για ακόμη μία φορά διότι η κυβέρνηση της ΝΔ εκμεταλλευόμενη τον θεσμό των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που εισήγαγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεπουλάει με ύπουλο και κρυφό τρόπο το οικόπεδο στο οποίο είναι εγκατεστημένο το εργοστάσιο. Γίνεται, λοιπόν, φανερό πως η αυτοδιαχείρηση ενός εργοστασίου από τους ίδιους τους εργάτες του είναι κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο για το κράτος και το κεφάλαιο γιατί επί της ουσίας πραγματώνει αυτό που η κρατική και φιλελεύθερη αφήγηση θέτει ως κάτι το ανέφικτο.
Επίσης, το γεγονός ότι η ΒΙΟ.ΜΕ., πέραν των υπολοίπων, αποτελεί και ένα κατειλημμένο εργοστάσιο οξύνει ακόμη περισσότερο την αντιπαράθεση που ανοίγει με το κράτος. Ειδικά τώρα, σε ένα σημείο όπου το κράτος εξαπολύει συνεχείς επιθέσεις στις καταλήψεις είναι χρέος μας να αμφισβιτήσουμε για άλλη μία φορά την ιδιοκτησία και να παλέψουμε ενάντια σε ένα καθεστώς εξαθλίωσης και υποταγής. Είτε μιλάμε για πολιτικές είτε για στεγαστικές είτε για κατειλημμένα εργοστάσια αυτοδιαχείρησης όπως αυτό της ΒΙΟ.ΜΕ. μιλάμε για χώρους-κοινότητες οι οποίες προτάσσουν την χειραφέτηση και τη ζωή έναντι στην υποταγή και τον θάνατο.
Καλούμαστε σήμερα, λοιπόν, όσοι και όσες εναντιώνονται στο κρατικο-καπιταλιστικό τέρας-σύστημα να ταχθούμε με το μέρος των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. Ως αναρχικοί και αναρχικές προτάσσουμε πως η εργατική τάξη πρέπει να είναι αυτή η οποία από τα κάτω θα ορίζει και θα κατευθύνει την παραγωγή χωρίς να αναλογίζεται τις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς παρά μόνο της κοινωνίας. Θα αγωνιστούμε με όρους αυτοοργάνωσης, αδιαμεσολάβησης και συλλογικότητας, μακριά από κομματικές και ατομικιστικές λογικές, για να μπορέσει το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ., το μοναδικό ζωντανό παράδειγμα της εργατικής αυτοδιαχείρησης, να έχει συνέχεια.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΒΙΟ.ΜΕ. ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ/ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΕΣ ΔΟΜΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Από την επίθεση στις σπουδές μας μέχρι την επίθεση στη ΒΙΟ.ΜΕ και τις δομές του κινήματος, σε σχολές – εργοστάσια – σχολεία – γειτονιές, ανθρώπινος δεν γίνεται ο καπιταλισμός, Αναρχική Οργάνωση – Αγώνας Ταξικός.
-Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere