πολιτική ανακοίνωση εν όψει της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής πορείας – ΔΕΘ 2023, το Σάββατο 9/9 18:00 στην Καμάρα

Σε αυτή τη δεδομένη συγκυρία το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας εντείνει ολοένα και περισσότερο την προσπάθεια εγκαθίδρυσης της «νέας κανονικότητας» η οποία επιβάλλει το καθεστώς «νόμος και τάξη» σε κάθε πτυχή της ζωής των καταπιεσμένων, έτσι ώστε να διασφαλίζει τα κέρδη των καπιταλιστών εις βάρος της κοινωνικής βάσης και της ανθρώπινης ζωής στην ολότητά της. Οι επιταγές του κεφαλαίου και των καπιταλιστών έρχονται να προστεθούν σε μία συνθήκη κρίσης – οικονομική, πολιτική και κοινωνική – του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και κατ΄ επέκταση του ελληνικού. Η κυβέρνηση υπερασπιζόμενη λοιπόν, τα κέρδη του κεφαλαίου σε μία συγκυρία βαθιάς χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, προχωράει για ακόμη μια φορά στην όξυνση των ταξικών επιθέσεων. Ήδη από τον νόμο Χατζηδάκη βάζει τις βάσεις για την δόμηση ενός αυστηρά αυταρχικού και απάνθρωπου εργασιακού μέλλοντος για τους εργαζόμενους. Αναπόσπαστο κομμάτι του σχεδιασμού αυτού αποτελεί και το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που έχει ήδη κατατεθεί σε δημόσια διαβούλευση και μεταξύ άλλων διατάξεων νομιμοποιεί την 13ωρη εργασία, την απασχόληση σε δύο εργοδότες και την 6ήμερη εργασία, νομιμοποιεί την ελαστική εργασία (συμβάσεις “μηδενικών ωρών”) ενώ εισάγει ποινές φυλάκισης και χρηματικών προστίμων χιλιάδων ευρώ για τους απεργούς που αντιστέκονται στην απεργοσπασία. Στην ίδια κατεύθυνση είναι και οι ανακοινώσεις και προτάσεις που αφορούν την ίδρυση ιδιωτικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, το οποίο στην ουσία παρακάμπτει πλήρως το άρθρο 16 του συντάγματος περί δημοσίου πανεπιστημίου και ανοίγει τον δρόμο για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Είναι σαφής στα μάτια της κοινωνίας, της νεολαίας και των εργαζομένων η καταπάτηση – κατάργηση θεμελιωδών κατακτήσεων αγώνων, όπως αυτή του 8ώρου και της πενθήμερης εργασίας, του δικαιώματος στην απεργία και της πρόσβασης στην τριτοβάθμια «δημόσια και δωρεάν» παιδεία.

Η κοινωνική βάση από την περίοδο της καραντίνας και έπειτα βιώνει αλλεπάλληλες απαγορεύσεις και καταστολή, έρχεται αντιμέτωπη καθημερινά με το ζήτημα της επιβίωσης ως πλέον ένα επιτακτικό και άμεσο θέμα, καθώς η ανεργία από τη μία και η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις από την άλλη, μετατρέπουν είδη βασικής ανάγκης σε είδη πολυτελείας. Η πίεση και το σοκ που δέχονται οι καταπιεσμένοι τους ωθεί στην αναζήτηση κάποιας ερμηνείας και εξήγησης του «νόμου κίνησης» των εξελίξεων. Εξαιτίας της συνολικής ατομικοποίησης και συντηρητικοποίησης που επιβάλλει ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός στο άτομο ως μονάδα του συστήματος της κοινωνίας, συχνά η αναζήτηση αυτή οδηγείται σε επικίνδυνες αντιλήψεις και πρακτικές. Είναι δείγμα του καιρού, όπως έδειξαν και τα εκλογικά αποτελέσματα, η άνοδος της ακροδεξιάς, η οποία επιχειρεί να κερδίσει έδαφος. Η αυξανόμενη παρουσία και κίνηση σε συλλαλητήρια (π.χ. νέες ταυτότητες), χώρους πανεπιστημίων και γειτονιές δείχνουν μια προσπάθεια ανασυσπείρωσης της ακροδεξιάς και των φασιστικών πυρήνων. Πατώντας λοιπόν στην εξαθλίωση, την εμφάνιση έντονων οπισθοδρομικών και αναχρονιστικών θεωριών και χρησιμοποιώντας το πατριωτικό και εθνικιστικό αίσθημα ο φασισμός παρουσιάζεται ως η «εναλλακτική» και επιχειρεί να εισχωρήσει στην νεολαία, τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους.

Η δεύτερη συνεχόμενη κυριάρχηση της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές δεν σημαίνει τίποτα απολύτως εάν δεν προβάλεις και αναλύσεις το σύνολο του εκλογικού αποτελέσματος και όχι μονάχα στατιστικές αναλογίες διαιρεμένων συνόλων. Αρχικά με βάση τα απόλυτα νούμερα, πρώτη δύναμη σε αυτή την χώρα αποτελούν τα άτομα τα αποία απείχαν από την διαδικασία. Αναμφίβολα η πλειοψηφία του κόσμου που απέχει από την εκλογική διαδικασία δεν αποτελεί και ενεργή δύναμη στο πολιτικό γίγνεσθαι εκφράζοντας μία αλλη πολιτική πρόταση. Η αποχή δεν συμβολίζει απαραίτητα την ηττοπάθεια αλλά ταυτόχρονα όταν δεν συνοδεύεται από ενεργή πολιτική δράση, οργάνωση και δέσμευση στον αγώνα δεν μπορεί να παράξει τίποτα από μόνη της. Άλλωστε ως αναρχικοί/ες εκφράζουμε τις αρνήσεις μας, ενώ ταυτόχρονα εκφέρουμε άλλες τόσες καταφάσεις χτίζοντας στο εδώ και τώρα σχέσεις και δομές από τον κόσμο του αύριο, δείχνοντας πως σκοπός και μέσα πρέπει να συμβαδίζουν και πως το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν αποτελεί κάποια ουτοπία, αλλά πραγματική αντιπρόταση για τις ζωές των καταπιεσμένων. Όπως αναφέρει και η Έμμα Γκόλντμαν: “ Καμιά επανάσταση δε μπορεί να γίνει μέσο απελευθέρωσης για τον άνθρωπο, αν τα μέσα που χρησιμοποιούνται για να την προωθήσουν δεν είναι ταυτόσημα στο πνεύμα και στην προοπτική με τους σκοπούς που θέλουν να επιτύχουν “

Είναι εμφανές ότι η κοινωνική κινητοποίηση στον δρόμο είναι αυτή που καθορίζει και τις ισορροπίες δυνάμεων εντός ή εκτός κοινοβουλίου. Η διατήρηση των ψήφων της ΝΔ αλλά και η παράλληλη άνοδος τριών ακροδεξιών κομμάτων, δείχνουν μία γενικότερη τάση συντηρητικοποίησης της κοινωνίας. Το ΚΚ αύξησε τα ποσοστά του προσπαθώντας απεγνωσμένα να καρπωθεί όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις που παράχθηκαν, τη στιγμή που ουκ ολίγες φορές προσπάθησε να εκτονώσει τις αγωνιστικές διαδικασίες και να τις αναστείλει. Επιπλέον τα κοινωνικά κινήματα απομαζικοποιήθηκαν. Η κεφαλαιοποίηση των αγώνων από το 2008 μέχρι και το 2012 από την σοσιαλοδημοκρατία δηλαδή η κεφαλαιοποίηση της ελπίδας για αλλαγή σε μετατροπή της σε πολιτική, οικονομική και κοινωνική υποδούλωση οδήγησε αναπόφευκτα σε μία αποριζοσπαστικοποίηση μεγάλου κοινωνικού σώματος αλλά και στον περαιτέρω κατακερματισμό αυτού που ονομάζεται αριστερός χώρος.

Παράλληλα ο ακροδεξιός χώρος, μετά την διάλυση της χρυσής αυγής από το μαχόμενο αντιφασιστικό κίνημα που αναδύθηκε και πλάτιασε μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αρχικά με αφορμή τα Μακεδονικά Συλλαλητήρια συμπορεύτηκε με την παραδοσιακή δεξιά, τον κλήρο και τον στρατό για να μπορέσει να ανασυνταχθεί. Κατά την διάρκεια της πανδημίας και μετά την θεσμική διάλυση της Χρυσής Αυγής στις 20 Οκτωβρίου του 2021, πάνω σε μία βάση ανορθολογισμού η ακροδεξιά άρχισε να συγκροτείται γύρω από ζητήματα κοινωνικού ελέγχου, αυτοδιάθεσης του σώματος, ελευθεριών πλασάροντας την “αντισυστημικότητα” της, βρίσκοντας κι όλας ευκαιρίες να γίνει ορατή και στην δημόσια σφαίρα με πογκρόμ φασιστών κατά τη διάρκεια αντι-εμβολιαστικών συλλαλητηρίων. Η νεο-φασιστική τριάδα που προκύπτει από τις εκλογές αντικατοπτρίζει και τα τρία διαφορετικά δίκτυα που έχουν στηθεί για να την ανασυγκρότηση της ακροδεξιάς, είτε με τις παραστρατιωτικές ομάδες, το Άγιον-όρος, την αστυνομία, την μαφία και όλα αυτά σε πλήρη συνεργασία με την κυβέρνηση και το δικαστικό σύστημα. Βασικός εκφραστής όμως του σύγχρονου φασισμού δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια η Νέα Δημοκρατία ακολουθώντας με μένος την αντιμεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης φρούριο. Σκοτώνοντας χιλιάδες πρόσφυγες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, με τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με την πριμοδότηση των φασιστικών πογκρόμ σε μετανάστες/τριες στον Έβρο, με την διαρκώς ρατσιστική τους ρητορική προσπαθούν να επιβάλουν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό μέσω του καθημερινού εκφασισμού της κοινωνίας. Δίνοντας μπόνους 600 ευρώ στα σώματα ασφαλείας όταν μπάτσοι δολοφονούν τον 16χρονο Κώστα Φραγκούλη. Στελεχώνοντας διαρκώς το Λιμενικό και την συνοριοφυλακή με φασίστες δίνοντάς τους εντολή να ληστεύουν και να βιάζουν ανυπεράσπιστους ανθρώπους στα σύνορα. Αυτή η κοινωνική δύναμη με εκφραστή όλο τον πολιτικό χώρο της δεξιάς έχει επιβάλει τον κανιβαλισμό και τους νόμος της ζούγκλας. Το Μακεδονικό επανάφερε το δηλητήριο της εθνικής ενότητας και πάρθηκαν πρωτοβουλίες να διεκδικήσουν τον δημόσιο χώρο όσο το ανταγωνιστικό κίνημα βίωνε τις συνέπειες της ήττας του αντι-μνημονιακού μπλοκ. Εν κατακλείδι το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει με έναν ακόμα τρόπο τα προϊόντα μιας οικονομικής – κοινωνικής – αξιακής κρίσης 13 χρόνων που δεν είναι καθόλου αποκομμένη από την πολιτισμική και αξιακή κρίση που διακατέχει το σύνολο του δυτικού πολιτισμού. Τα έθνη κράτη και ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός έχουν φτάσει σε ένα εκθετικά αυξανόμενο σημείο κορεσμού με μοναδική λύση μπροστά στα υπαρξιακά τους ζητήματα τον πόλεμο, την μισαλλοδοξία και τον φασισμό.

Είτε μιλάμε για φασίστες είτε για το κράτος, η μήτρα είναι κοινή. Είναι η «ανάγκη» του κεφαλαίου και των καπιταλιστών να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Για να επιβληθεί το εξουσιαστικό σύστημα και η νεοφιλελεύθερη πολιτική, είναι αναγκαίο για την κυβέρνηση και το κράτος – στα πλαίσια της ταξικής πάλης – να οχυρώνεται με κάθε τρόπο είτε άμεσο (με αστυνομοκρατούμενες γειτονιές, ωμή καταστολή κλπ.) είτε έμμεσο (νομοσχέδια κλπ.) απέναντι σε οποιαδήποτε φωνή αντίστασης. Έχει καταστήσει σαφή την στόχευσή του σχετικά με την καταστολή αγωνιστών και του οργανωμένου κινήματος στο σύνολό του. Υπερβάλλοντα ζήλο και επιμονή δείχνει όσων αφορά τις δομές του οργανωμένου αναρχικού κινήματος, καθώς εφαρμόζει το τελεσίγραφο για τις καταλήψεις επιχειρώντας να «καθαρίσει» τις γειτονιές από εστίες αγώνα, χώρους οργάνωσης και συλλογικής ζωής των αναρχικών. Φαίνεται ακόμη μία προσπάθεια να κλείνει «γρήγορα» τις υποθέσεις των εκκενωμένων κτηρίων και στεκιών είτε θέτοντας σχεδιασμούς για βιβλιοθήκες (π.χ. στέκι στο Βιολογικό) είτε προχωρώντας σε πώληση-αξιοποίηση των κτηρίων (π.χ. πρώην κατάληψη Terra Incognita).

Η εντατικοποίηση των ζωών μας και οι δύσκολες και απάνθρωπες συνθήκες επιβίωσης μας κρατούν δέσμιους σε μια συνθήκη συνεχούς άγχους και μας ωθούν στην απογοήτευση, την απομόνωση και την ατομική διέξοδο. Οι συνθήκες αυτές είναι και ο βασικός τρόπος χειραγώγησης της κοινωνίας από το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα εξουσίας. Η ανθρώπινη ζωή πλέον δεν είναι άλλο από αναλώσιμη. Είναι καιρός λοιπόν να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια την πραγματική κατάσταση της κοινωνίας μας, η οποία όλο και περισσότερο βασανίζεται και «αρρωσταίνει» από ψυχολογικές και σωματικές ασθένειες (π.χ. κατάθλιψη, αυτοάνοσα κλπ.). Όσο κι αν ισχύει πως στις μέρες μας η κοινωνία μαστίζεται από μία φαινομενική παθητικότητα, ένας άνθρωπος είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς πως μπορεί να «συνηθίσει» να χάνει δικούς του ανθρώπους από πανδημίες, πυρκαγιές, πλημμύρες αλλά κυρίως εξαιτίας αυτού του σάπιου συστήματος που μας ωθεί στην εξαθλίωση. Μια γυναίκα δεν μπορεί ποτέ να «συνηθίσει» την επιβολή της πατριαρχίας στη ζωή της και το σώμα της, όπως και ένα τρανς-lgbtq+ άτομο τις κοινωνικές νόρμες και την καταπίεση που του επιβάλλει το σύστημα. Μέχρι πότε θα δικαιολογούμε τις εικόνες αιμόφυρτων φοιτητών – που αγωνίζονται για τη ζωή τους – από τα γκλόπ των δυνάμεων καταστολής; Μέχρι πότε θα δικαιολογούμε τις γυναικοκτονίες και τους βιασμούς; Μήπως στην τελική είναι οι ίδιες μας οι αλυσίδες που μας κρατούν δέσμιους αντί να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να συνειδητοποιήσουμε πόση δύναμη μπορούμε να έχουμε αν δράσουμε συλλογικά; Η μόνη εναλλακτική είναι να εμπιστευτούμε τον δρόμο του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα – όπως μας δείχνει άλλωστε και η συλλογική μνήμη – να ριζώσουμε σε κάθε σχολείο, σχολή, χώρο δουλειάς και γειτονιά και να καλλιεργήσουμε την αλληλεγγύη και τα αναρχικά προτάγματα. Έτσι η Κοινωνική Επανάσταση δεν θα μοιάζει ουτοπία αλλά θα αποτελεί το επόμενό μας βήμα. Ως αναρχικοί/ες παλεύουμε καθημερινά να θέσουμε τα θεμέλια για την κατάρριψη αυτού του απάνθρωπου συστήματος, που λέγεται κράτος & καπιταλισμός και να οικοδομήσουμε μία άλλη κοινωνία ισότιμη και ελεύθερη, όπου η ανθρώπινη ζωή θα έχει πραγματική σημασία. Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ-ΑΣΥΛΟ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/τριών Αθήνας