Αντιφασιστικη Αντικρατική Πορεια: Δευτέρα 18/9 19:00 ΚΑΜΑΡΑ

Φτάσαμε, λοιπόν, να μετράμε δέκα χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα τάγματα εφόδου της Χ.Α. και πιο συγκέκριμενα τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Αυτό, όμως που αξίζει και καλούμαστε να εξετάσουμε στο σήμερα είναι το τι μέλλει γενέσθαι.

Μόνο τον τελευταίο χρόνο μπορούμε να απαριθμήσουμε δεκάδες γεγονότα που μαρτυρούν την άνοδο της ακροδεξιάς στην χώρα. Ήρθαμε αντιμέτωποι με τον πνιγμό εκατοντάδων μεταναστριών στην Πύλο, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών στην Κύπρο, τις απαγωγές μεταναστών στον Έβρο, όπως και την επανεμφάνιση του «μορφώματος» Κασσιδιάρη ως υποψήφιο δήμαρχο Αθηνών και ως πρωτοπόρο ενός κοινοβουλευτικού πλέον κόμματος μέσα από τη φυλακή. Επίσης, δεν μπορούμε να αφήσουμε στην απ’έξω τα πανεπιστήμια, στα οποία η ΔΑΠ συνεχίζει την κυριαρχία της σε πολλές ακόμη σχολές (βλ. ΠΑΜΑΚ, ΔΙΠΑΕ), βάζοντας ακόμη και μπράβους φασίστες να την προστατεύουν από φοιτητές και φοιτήτριες που απειλούν με διαδικασίες αγώνα την ηγεμονική της θέση. Εδώ έρχεται συμπληρωματικά και η φασιστική επίθεση που δέχτηκαν φοιτητές του ΑΠΘ έξω από την Φιλοσοφική, επί της οδού Εθνικής Αμύνης τα μεσάνυχτα στις 2/9. Όλα αυτά μπορεί κανείς να πει πως μεταφράστηκαν και εκλογικά στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, με τρία ακροδεξιά κόμματα να υπερτερούν του 3% μπαίνοντας στη Βουλή. Στην πραγματικότητα όμως, η πορεία που ακολουθείται είναι αντίστροφη, τα ποσοστά των εκλογών είναι αυτά που επιβεβαιώνονται από τα γεγονότα. Η «ψεκ» συσπείρωση γύρω από τον ανορθολογισμό και την εκκλησία είναι αυτή που επιβεβαιώνει τα ποσοστά της ΝΙΚΗΣ και της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ και από την άλλη, στην ίδια όχθη του ποταμού αλλά λίγο πιο δεξιά, τα πογκρόμ και οι απαγωγές είναι που επιβεβαιώνουν την παρουσία του κόμματος ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ εντός του ελληνικού κοινοβουλίου και κατ’επέκταση την νομιμοποίηση -ασχέτως του τι λέει ο Άρειος Πάγος- της όλης ειδωλολατρίας ως προς το πρόσωπο του νεοναζί Ηλία Κασσιδιάρη. Πιθανόν να έχει ουσία να εξετάσουμε και το πώς διαρθρώνεται το υποκείμενο που τάσσεται υπέρ των παραπάνω αντιλήψεων. Γιατί έχει σημασία να γνωρίζουμε την επικινδυνότητα των καταλοίπων του ανορθολογισμού που άφησε η πανδημία του COVID-19 δίχως να την ταυτίζουμε -χωρίς ποτέ να την υποτιμούμε- με την επικινδυνότητα των καθαρά δηλωμένων νεοναζί εθνικιστών που όχι μόνο δεν διστάζουν να στηρίξουν φασιστικές επιθέσεις στο ίντερνετ (alt right) αλλά συμμετέχουν σε αυτές. Εξετάζοντας, λοιπόν, τα παραπάνω μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα μιας ισχυρής εκκλησίας η οποία ακόμα δεν φαίνεται να έχει δεχθεί ιδιαίτερη κοινωνική κριτική στην Ελλάδα συγκριτικά με άλλες χώρες της Δύσης. Υπό την αιγίδα αυτής, λοιπόν, παρατηρούμε να συσπειρώνονται και τα δύο κλαδιά αυτού του δέντρου που ονομάζεται εθνικισμός/φασισμός. Είναι σίγουρα δύο πόλοι της ίδια τάσης οι οποίοι συνεχώς αλληλοτροφοδοτούνται περιμένοντας το κράτος να τους χρησιμοποιήσει είτε ξεχωριστά είτε μαζί προς όφελος του. Το ζήτημα είναι πως μπορεί τις πρόσφατες διαδηλώσεις σχετικά με την άρνηση στις νέες ταυτότητες να μην τις απαρτίζουν αποκλειστικά και μόνο νεοναζί δολοφόνοι, ωστόσο δημιουργούν ένα κλίμα. Ένα κλίμα το οποίο εκφράζεται είτε με ογκώδεις χριστιανικούς σταυρούς, είτε με σβάστικες και μαιάνδρους και συνθήματα μίσους απέναντι σε μειονότητες.

Γιατί όμως συμβαίνουν τα παραπάνω; Γιατί πολύ απλά, όπως έχουμε ξαναπεί και χρειάζεται να ξαναπούμε, το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα χρειάζεται ανά διαστήματα βοήθεια ώστε να καταφέρει να συντηρηθεί ως έχει. Στην συγκυρία, λοιπόν, που υπάρχουν φωτιές σε όλη την επικράτεια, πλημμύρες που σπέρνουν τον θάνατο μεταφορικά και κυριολεκτικά σε πόλεις και χωριά, και ταυτόχρονα ελλιπή αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα, το υπάρχουν σύστημα και οι πραγματικά υπεύθυνοι για τα παραπάνω, χρειάζονται οπωσδήποτε κάποια βοήθεια. Την βοήθεια αυτή έρχεται και δίνει απλόχερα το ύπουλο φίδι του φασισμού το οποίο όσο και να διατυμπανίζει την αντισυστημικότητα που νομίζει πως το χαρακτηρίζει, ποτέ κάτι τέτοιο δεν θα μπορέσει να είναι αλήθεια. Διότι είναι αυταπόδεικτο πως οι μετανάστες μπορούν να επιτελέσουν με αυτόν τον τρόπο το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος για πολλά από τα παραπάνω θέματα, καθώς τους αποδίδονται αυθαίρετα κατηγορίες ακόμη και για τον εμπρησμό τεράστιων εκτάσεων γης. Από την άλλη, μάλλον σε μικρότερο βαθμό, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τις αγωνίστριες, τους αναρχικούς και τις καταλήψεις των οποίων η καταστολή αποπροσανατολίζει τον κοινωνικό προβληματισμό, την αμφισβήτηση και την κοινωνική αγανάκτηση και οργή, από τη στιγμή που παρουσιάζονται ως οι εχθροί ενός δήθεν γαλήνιου και ειρηνικού κόσμου. Γιατί στην τελική, ποιος ο λόγος το κράτος και το κεφάλαιο, να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τις δολοφονίες χιλιάδων ανθρώπων ενώ πρώτο και αποκλειστικό θέμα της επικαιρότητας για τα ΜΜΕ μπορεί να είναι η νέα ταυτότητα; Γιατί να αυτοκαταστραφεί ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα κάνοντας την παραδοχή ότι είναι υπαίτιο για όλα τα δεινά που καταπιέζουν, δολοφονούν, βιάζουν και εξαθλιώνουν την κοινωνική βάση, ενώ μπορούν να οδηγήσουν την ίδια τη βάση να τρώγεται μεταξύ της, ενώ μπορούν μέρα με τη μέρα να γιγαντώνουν τον κοινωνικό και ενδοταξικό κανιβαλισμό;

Πώς λοιπόν όλα αυτά συνδέονται με την δολοφονία του Άλκη Καμπανού και του Μιχάλη Κατσουρή; Μπορούν και συνδέονται διότι αποτυπώνουν τη ωμή πραγματικότητα αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό κανιβαλισμό, ένα φαινόμενο, μία στρατηγική κίνηση των από τα πάνω που αποσκοπεί στην συνέχεια της ανενόχλητης κυριαρχίας τους. Ωστόσο, για την υλοποίηση αυτού, οι φασίστες όπως πάντα είναι απαραίτητο χαρτί στο παιχνίδι τους. Διότι αν μπορούμε να περιγράψουμε μόνο με λίγες λέξεις το κράτος, τον καπιταλισμό και τον φασισμό, κάποιες από αυτές θα ήταν η μισαλλοδοξία, η βία, ο θάνατος και ο ατομικισμός. Οπότε είναι εύληπτο πως όταν σε μία κοινωνία κυριαρχεί η βία, το προσωπικό συμφέρον και η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής, τότε πολύ εύκολα η εργατική τάξη μπορεί να σπάει στα δύο, στα τρία και σε πάρα πολλά κομμάτια αγνοώντας αυτά που την ενώνουν, αλλά δίνοντας βαρύτητα σε τεχνητές διακρίσεις όπως είναι το φύλο ή η καταγωγή. Διακρίσεις που ο πραγματικός κοινός εχθρός της εργατικής τάξης, το κράτος και το κεφάλαιο, δημιουργουν για να θολώνουν τα νερά, να αποποιούνται των ευθυνών τους και να στρέφουν τη βία από τον έναν καταπιεσμένο στον άλλο.

Χρέος μας είναι να εναντιωθούμε ολοκληρωτικά στην οποιαδήποτε διαίρεση της τάξης μας, να επικεντρωθούμε στις κοινές ανάγκες και στον κοινό εχθρό των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, δομώντας συντροφικές σχέσης αλληλεγγύης, απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και οτιδήποτε ενισχύει την συντήρηση του. Να οργανωθούμε συλλογικά και στη βάση απέναντι στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά. Να οργανωθούμε σε ελευθεριακά σχήματα εντός των σχολών και να παράξουμε έτσι, συλλογικά και αυτοοργανωμένα αντιφασισμό ενάντια στη ΔΑΠ, στους μπράβους και τους φασίστες που θέλουν να καταλάβουν κι άλλο έδαφος στα πανεπιστήμια. Να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας πως όπως έγινε πρόσφατα αντιληπτό με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, πως ο φασισμός τσακίζεται μόνο στον δρόμο, κοινωνικά, πολιτικά και μαχητικά.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

ΔΟΥΛΟ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΘΕΛΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ – ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ