Απεργιακή πορεία, Καμάρα 10:00.

Στηρίζουμε το μπλοκ του ΦΣ Κινηματογράφου που πήρε αγωνιστική απόφαση ανοιχτού πλαισίου.

Την 1η Μαΐου του 1886 πραγματοποιήθηκαν, πρωτοφανείς για τα δεδομένα της εποχής, απεργιακές κινητοποιήσεις σε ολόκληρη την Αμερική όπου πάνω από μισό εκατομμύριο εργατών συγκεντρώθηκε στους δρόμους, στις πλατείες, στα οδοφράγματα, ορθώνοντας τροχοπέδη στην παραγωγική διαδικασία και παραλύοντας το οικονομικό σύστημα που εξαθλίωνε και υποτιμούσε τις ζωές τους. Κεντρικό σύνθημα των απεργών αποτελούσε το “Οχτώ ώρες εργασία, οχτώ ώρες ύπνος, οχτώ ώρες ανάπαυση” φανερώνοντας το αίτημα για την αναγκαιότητα μιας καλύτερης ζωής απέναντι στην εκμετάλλευση που θεσπίστηκε από το κράτος και το κεφάλαιο για την εργατική τάξη και την εξαθλίωση που επικρατούσε για τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας στο μεσουράνημα της βιομηχανικής επανάστασης. Η απάντηση του κράτους ,που βρέθηκε απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση μαζικής εξέγερσης και συσσωρευμένης οργής , δεν θα μπορούσε να είναι άλλη πέρα από την βίαιη καταστολή, όπου στο Σικάγο οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ εναντίων των εξεγερμένων εργατών με αποτέλεσμα η συγκεκριμένη μέρα να βαφτεί με αίμα. Οι αγώνες ήταν, είναι και θα είναι η έκφανση της αιώνιας ανάγκης των καταπιεσμένων για την αποτίναξη των ζυγών που τους επιβάλλονται από τον εκάστοτε καταπιεστή στο ρου της ιστορίας, και τα μέσα που θα επιφέρουν μια σειρά διαδοχικών κατακτήσεων για τις καλύτερες μέρες στις ζωές μας, για αυτό το λόγο μέρες όπως η πρώτη του Μάη έχει θεσπιστεί ημέρα υπενθύμισης των διαχρονικών αγώνων της εργατικής τάξης.

“Στις εξεγέρσεις του χθες θα στήνονται μνημεία, στις εξεγέρσεις του σήμερα πολυβόλα” είναι ένα σύνθημα που αποτυπώνει άρρηκτα την αλήθεια σχετικά με τη στάση των εξουσιαστών μας με την Πρωτομαγιά. Μπορεί η μέρα της Πρωτομαγιάς να έχει καθιερωθεί ημέρα αργίας από το κράτος αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική όταν σε παγκόσμια κλίμακα κατακτήσεις αιώνων καταπατώνται ανηλεώς. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα, νόμοι όπως ο νόμος Χατζηδάκη, η καταπατήσεις των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τα μισά ή τα καθόλου ένσημα, οι αδήλωτες υπερωρίες, οι απλήρωτοι μισθοί, η ακρίβεια, οι απλήρωτες συντάξεις, οι συνεχόμενες απεργοσπασίες, τα εργασιακά κάτεργα της καλοκαιρινής σεζόν, οι παραβιαστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας, τα ατελείωτα εργατικά “ατυχήματα”, οι δολοφονίες εργατών/τριών, εγκλήματα όπως αυτο στη κοιλάδα των Τεμπών και η γενικότερη επίθεση του κεφαλαίου χαρακτηρίζουν την δυστοπική καπιταλιστική πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Συν τοις άλλοις η έντονη καταστολή( κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, επιθέσεις των μπάτσων σε πορείες,κρατικές δολοφονίες,εκκενώσεις καταλήψεων) που επιδέχεται το όποιο κίνημα έρχεται να εναντιωθεί στην συνολική επίθεση που δέχεται η καταπιεζόμενη μάζα, φανερώνει την στάση του κράτους απέναντι στον αγώνα. Όμως αυτό δεν μας πτοεί. Οι απεργίες όπως αυτές των εργαζομένων της Cosco, της Wolt και της E-food, οι αγώνες και οι καταλήψεις των καλλιτεχνών, οι κινητοποιήσεις φοιτητών, εργαζομένων μετά την εκατόμβη στα Τέμπη είναι μερικά από τα παραδείγματα των αναχωμάτων που ορθώνονται καθημερινά από την κοινωνική βάση κόντρα στην επέλαση της θανατοπολιτικής των εξουσιαστών μας. Σε αυτή τη κατεύθυνση έρχεται να ευθυγραμμιστεί και το κίνημα στην Γαλλία απέναντι στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις όπου εδώ και ένα μήνα συσπειρώνεται γύρω από τις πορείες και απεργιακές συγκεντρώσεις οι οποίες έχουν λάβει μαχητικές διαστάσεις που χαρακτηρίζονται από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, καταλήψεις δημόσιων και άλλων σημαντικών κτιρίων κλπ. με αποτέλεσμα το κίνημα στη Γαλλία να υιοθετεί προοπτικές εξέγερσης. Έτσι όπως στην Ελλάδα με το ίδιο τρόπο και σε άλλα μέρη του κόσμου η κοινωνική βάση οργανώνεται και αντιδρά και εν τέλει αντεπιτίθεται στις συνολικές επιθέσεις κράτους και κεφαλαίου με προοπτική για μια καλύτερη ζωή χωρίς επισφάλεια και απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Πέρα από την καταστολή, απειλή για τους κοινωνικούς αγώνες αποτελούν πολύ περισσότερο οι δυνάμεις που προσπαθούν να τους προσεταιριστούν με κάθε δυνατό τρόπο, κατευνάζοντας και κάμπτοντας την κοινωνική βάση όταν αυτή αγωνίζεται. Ύστερα από μια τετραετία κρατικής θανατοπολιτικής, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια προεκλογική διαδικασία, που καπηλεύεται τις κοινωνικές αντιστάσεις και επιδιώκει να τις μετουσιώσει σε ψήφους και να τις στριμώξει μέσα σε κάλπες. Καμία εμπιστοσύνη δεν δύναται να έχουμε στην εκλογική διαδικασία που αναμφίβολα τροφοδοτεί και πυροδοτεί τις συνθήκες εξαθλίωσης και σκλαβιάς, παρέχοντας τους την εκ νέου κυβερνητική νομιμοποίηση. Πίσω από κάθε ψηφοδέλτιο, κρύβεται ένα ακόμα γρανάζι του κρατικού συστήματος, ένα ακόμα λιθαράκι για την διαιώνιση του ιεραρχικού κορμού και την αυτοσυντήρηση της εξουσίας.

Από τον Μάιο του ΄86 μέχρι και σήμερα, είναι προφανές πως οι αγώνες για την ολιστική κοινωνική απελευθέρωση αναζωπυρώνονται και ανθίζουν μόνο από τα κάτω. Τα αναχώματα απέναντι στην μισθωτή σκλαβιά και στις συνθήκες εξαθλίωσης υψώνονται μέσα από αδιαμεσολάβητους και ακηδεμόνευτους αγώνες για ζωή και αξιοπρέπεια. Για όλους εμάς, η ανατροπή του εξουσιαστικού συστήματος και η διέξοδος από τον βούρκο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού έρχεται μόνο με καθημερινό και συνολικό αγώνα από την βάση. Ως αναρχικοί/ ές προτάσσουμε τα ελευθεριακά χαρακτηριστικά και την οργάνωση στη βάση, προκειμένου να αποδομήσουμε τον ιεραρχικό κορμό του σήμερα και να θέσουμε τα θεμέλια για έναν κόσμο χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους, για έναν κόσμο που θα μας χωράει όλους/ες.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αναρχική Φοιτητική Συνέλευση Quieta Movere