Όλο το προηγούμενο διάστημα πραγματοποιούνται διαρκείς κρατικές επιθέσεις στους/ις φοιτητ(ρι)ες και το πανεπιστήμιο που έχουν σκοπό να διαμορφώσουν ένα αποστειρωμένο περιβάλλον ευνοϊκό για την απρόσκοπτη κερδοφορία και εξυπηρέτηση των συμφερόντων κράτους και κεφαλαίου. Από τη μια, συνεχώς επινοούνται καινούριοι νόμοι και μεταρρυθμίσεις που εξαιρούν με ταξικούς φραγμούς, από την άλλη καταστολή και πειθάρχηση για όσους/ες αντιδρούν.
Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα με την εκκένωση της κατάληψης Στέκι στο Βιολογικό, την μόνιμη παρουσία ΥΑΤ στο κάμπους -ακόμα και νύχτες-, τις κλειδωμένες πόρτες και το σβήσιμο γκράφιτι που στολίζουν και δίνουν έναν ιδιαίτερο κι ευχάριστο τόνο στο campus προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μέλλον μας είναι το αποστειρωμένο πανεπιστήμιο που ευαγγελίζονται και με τόσο κόπο επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν. Ένα πανεπιστήμιο-φυλακή χωρίς δημιουργικότητα, τέχνη και χώρους αυτοοργάνωσης που δε μας αφήνει να εξελιχθούμε ελεύθερα, αλλά πλάθει ανθρώπους καρμπόν, ανθρώπους που μαθαίνουν να σκύβουν το κεφάλι και να προσαρμόζονται στις αδηφάγες ανάγκες του σάπιου συστήματος.
Το ΑΠΘ αποτελεί κέντρο εξελίξεων, κι αυτό επειδή όλη την προηγούμενη χρονιά διαμορφώθηκε ένα πολύ δυναμικό κίνημα ενάντια στην εφαρμογή του 4777. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι πρυτανικές αρχές, οι οποίες επέλεξαν να στοχοποιήσουν τον χώρο της κατάληψης Στέκι στο Βιολογικό για να επεκτείνουν τη βιβλιοθήκη. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώσαν ένα ψευτοδίπολο «ή με τη βιβλιοθήκη ή με τις βαριοπούλες» ναρκοθετώντας τα περιθώρια αντίδρασης. Η πραγματικότητα της ωμής αστυνομικής βίας και η ανένδοτη στάση των αρχών απέδειξε πως το στοίχημα για τις ίδιες είναι οι πολιτικές καριέρες και η καθυπόταξη των αντιστάσεων κι όχι φυσικά η ενίσχυση της παιδείας.
Η κατάσταση κορυφώθηκε την τελευταία εβδομάδα, κατά την οποία η κλιμάκωση του κράτους και κατ’ επέκταση της αστυνομίας ήταν πασιφανής. Μάλιστα είχαμε έναν τραυματία φοιτητή, ο οποίος χτυπήθηκε στο κεφάλι από κρότου λάμψης με αποτέλεσμα να μεταφερθεί εγκαίρως στο νοσοκομείο. Τις επόμενες μέρες ολόκληρο το campus περικυκλώθηκε από αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες προέβαιναν διαρκώς σε ταυτοποιήσεις, «ψαχτήρια», ακόμα και προσαγωγές ατόμων. Παράλληλα, διμοιρίες παρέμεναν και εντός του πανεπιστημίου -ακόμη και τα βράδυα- και συγκεκριμένα στον χώρο του Βιολογικού, ενώ οι ασφαλίτες ήταν αμέτρητοι… Έτσι λοιπόν το κράτος κατόρθωσε να διαμορφώσει ένα έντονο κλίμα τρομοκράτησης των φοιτητ(ρι)ών αποθαρρύνοντάς τους να συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις υπεράσπισης του ασύλου που καλούνταν καθημερινά. Δεν τρέφουμε αυταπάτες και μπορούμε να αντιληφθούμε τι επιδιώκει το κράτος εγκαθιδρύοντας την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμιά μας. Ξέρουν καλά τι κάνουν, ρίχνουν στο ψαχνό, μας ακρωτηριάζουν, καταστέλλουν τους αγώνες μας αμαυρώνοντάς τους και βάζοντας εμπόδια στον δρόμο για τη συνέχισή τους. Όπως έλεγε και η Κατερίνα Γώγου ο στόχος είναι στο μυαλό και αυτό το έχουμε δει να επιβεβαιώνεται πολλάκις, κάτι που μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο να περάσουμε στην αντεπίθεση.
Παλεύουν συνεχώς για το πανεπιστήμιο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, στο οποίο για να εισαχθείς πρέπει να «περάσεις» την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, να «προλάβεις» το όριο φοίτησης, όσο το κόστος φοίτησης αυξάνεται ανησυχητικά, ενώ η μόνη εργασία που μπορείς να βρεις στη συνέχεια είναι «μαύρη» ή επισφαλής –στην καλύτερη των περιπτώσεων-. Και φυσικά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να αντιδράσεις στις δυσμενείς συνθήκες, καθώς την διεκδίκηση ενδέχεται να ακολουθήσουν πειθαρχικά ή ακόμα και διαγραφές. Έχει διαμορφωθεί επιτυχώς ένας ασφυκτικός κλοιός εντός των πανεπιστημίων που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, να κινηθείς, να φωνάξεις.
Σε αυτό το πανεπιστήμιο δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για πολλά, μιας και δεν ξέρεις αν η σχολή στην οποία πέρασες θα παραμείνει στην πόλη που επέλεξες ή αν θα συγχωνευθεί κάπου στα 100 χιλιόμετρα μακριά. Ακόμα δεν είσαι σε θέση να γνωρίζεις αν το πτυχίο σου θα έχει κάποια αξία όταν θα τελειώσεις τη σχολή, ή αν απλούστατα θα καταργηθεί η σχολή σου οπότε θα πρέπει να ψαχτείς εκ νέου για το πώς θα πορευτείς, ή καλύτερα για το πώς θα καταφέρεις να επιβιώσεις.
Στο πανεπιστήμιο του ολοκληρωτισμού, υπάρχει πάντα και η επιλογή της περιπέτειας, μιας και τη μέρα που επέλεξες να πας στη σχολή ενδέχεται κάποιος μπάτσος να σου αποκλείσει την είσοδο, να έχει αδειάσει χημικά και κρότου λάμψης στο κτήριο ή αν βρεθείς στο δρόμο του να σε πετάξει από κάποια σκάλα ή έστω να σε δείρει. Βέβαια αν ξέρεις καλά το κάμπους και τη σχολή ίσως να ‘χεις κι εσύ τη δυνατότητα να τους πετάξεις κάποιο καφέ, ιδανικά από κάποιο παράθυρο ή και καμιά πέτρα.
Εκτός από μια μάταιη παραδοχή της πραγματικότητας είμαστε εδώ για να θυμίσουμε στις αρχές ότι προς το παρόν τίποτα δεν έχει τελειώσει κι ούτε έχουμε τη διάθεση να γίνει κάτι τέτοιο στα κοντά. Όσο σβήνετε συνθήματα και γκράφιτι από τους τείχους απλά μας ξυπνάτε τη φαντασία για νέα σχέδια, όσο εκκενώνετε στέκια και καταλήψεις μας πεισμώνετε να ανοίξουμε νέους χώρους για νέες ζυμώσεις και σχέσεις, όσο προελαύνετε και χτυπάτε θα ‘μαστε εκεί ανάχωμα -ίσως κάνοντας και κάποια πίσω βήματα πιθανώς και λίγο φοβισμένοι/ες-, όταν θα στρατοπεδεύετε και θα φτιάχνετε οχυρά θα βρίσκουμε τρόπο να τρυπώνουμε και να σας παρενοχλούμε, κι όταν τελικά οπισθοχωρήσετε θα ‘μαστε εκεί να σας καταδιώκουμε. Γιατί το αίμα μας σιγοβράζει σιωπηλά καιρό τώρα και μάλλον ήρθε η ώρα να αντεπιτεθούμε, καθώς δε δυνάμεθα πλέον να παραμείνουμε άπραγοι μπροστά στην καταπίεση και την αδικία που μέρα με τη μέρα διογκώνεται.
Οι δυνάμεις μας είναι πενιχρές, ο χρόνος μας περιορισμένος και τα όπλα μας λίγα, ή τουλάχιστον έτσι φαντάζεστε όσοι/ες πιστεύετε στην κοινωνία της αλλοτρίωσης, της εκμετάλλευσης και της εξατομίκευσης. Εμείς όμως έχουμε ο ένας την άλλη, δρούμε συλλογικά χωρίς να χρειαζόμαστε ιεραρχίες και ειδικούς, φτιάχνουμε σχέσεις αλληλεγγύης και μαθαίνουμε από τα λάθη μας, εκμεταλλευόμαστε τα κενά που αφήνετε, καταστρέφουμε και δημιουργούμε. Ξέρουμε πως οι αγώνες μας ήταν, είναι και θα εξακολουθήσουν να είναι επικίνδυνοι για εσάς. Παράδειγμα αποτελεί και η περσινή χρονιά με την κατάληψη της πρυτανείας και τις μαζικές πορείες -έτσι για να σας φρεσκάρουμε τη μνήμη-. Ίσως η δυναμική του περσινού φοιτητικού κινήματος να ήταν αυτή που σας οδήγησε στην ενίσχυση της καταστολής και στην εγκαθίδρυση της αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια. Τρέχετε να διαμορφώσετε ένα ασφαλές κι αποστειρωμένο πεδίο, πάνω στο οποίο δε θα ευδοκιμούν οι αγώνες μας μα θα ξεριζώνονται απευθείας μόλις σηκώνουν κεφάλι.
Παρόλα αυτά δε μας φοβίζετε ούτε λίγο, κι άμα πρέπει να ζοριστούμε περισσότερο απ’όσο φανταζόμασταν για να σας νικήσουμε, θα το κάνουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί, ό,τι κι αν κάνετε εμείς θα είμαστε κάπου εκεί με ένα τρυπάνι ή μια μπογιά στο χέρι, με ένα πανό ή μια σημαία να καταστρέφουμε τα σχέδια σας, να χτίζουμε τα όνειρα μας, να ιδρώνουμε για μια δίκαιη και ισότιμη κοινωνία, να μη το βάζουμε κάτω ακόμη κι όταν οι πιθανότητες υπέρ μας μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού. Και υποσχόμαστε πως δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω, υποσχόμαστε πως θα σφίξουμε δυνατά τα χέρια μας ακόμη κι αν γλιστράνε απ’ τον ιδρώτα και θα αγωνιστούμε δυναμικά μέχρι να νικήσουμε, μέχρι να πυρπολήσουμε ολοσχερώς οτιδήποτε μας καταπιέζει, μέχρι να ξεχαρβαλώσουμε συλλήβδην το κρατικο-καπιταλιστικό σύστημα που έχει ριζώσει στην κοινωνία μας και τρώει τις ψυχές μας.
Το μέλλον μας δεν είναι για να κάνουμε καριέρα, είναι για να τινάξουμε τον κόσμο στον αέρα.
ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ Σ´ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ – ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΜΠΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ
