COVID-19, μια νόσος κατά της ανθρωπότητας υπό την αιγίδα Κράτους – Κεφαλαίου
Βρισκόμαστε εν έτει 2020 κι η ανθρωπότητα καλείται να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη κρίση κάτω από τις ψεύτικες φτερούγες του Κράτους. Ψεύτικες, διότι όσο κι αν θέλει Κράτος-Κεφάλαιο να παρουσιάσει τον χαρακτήρα του και τη δομή του ως ανθρωποκεντρική, άλλο τόσο εμείς οι αναρχικοί πεισμώνουμε και παίρνουμε το βήμα και διαψεύδουμε τις φαυλότητες του, μέχρι και την ολική ανατροπή του συστήματος. Στην Ελλάδα, ο ιός της κορώνας, εμφανίζεται για πρώτη φορά ημέρα Τετάρτη στις 26/02. Μέσα στο διάστημα αυτού του ενός μήνα που υπάρχει στον ελλαδικό χώρο, ένα κλίμα τρομοκρατίας έχει καταφέρει να ενορχηστρωθεί από το ίδιο το Κράτος, υπό την άμεση και με όρους ευλάβειας υποστήριξη των ΜΜΕ. Ενώ, αναγνωρίζουμε την πανδημία ως πραγματική απειλή για το ανθρώπινο γένος, δεν μπορούμε να σιωπήσουμε και να μην καταδείξουμε το ρόλο του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Να ζήσει το σύστημα μας, να πεθάνετε εσείς!
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια των καθημερινών διαγγελμάτων της Κυβέρνησης, όσο κι αν προσπαθούν να την αποκρύψουν από τις ωραιοποιημένες λέξεις που συνθέτουν τις αποπροσανατολιστικές προτάσεις του Κυβερνήτη της χώρας ετούτης. Μιλάνε για «ατομική ευθύνη», προσπαθώντας να παρεισφρήσουν στην κοινωνική βάση πως είναι η ίδια που ευθύνεται για τη διασπορά του ιού, αποποιούμενοι τις δικές τους ευθύνες μιας και είναι οι κύριοι υπαίτιοι της κοινωνικοοικονομικής κρίσης που έχει προκληθεί. Και ποιο λογικό ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αρνηθεί κάτι τέτοιο, όταν η ιστορία μας έχει αποδείξει πολλάκις ότι από τη σχέση του Κεφαλαίου με τη Φύση προκύπτουν αναπόφευκτες τραγωδίες και καταστροφές, οι οποίες – σε αντίθεση με την κυρίαρχη αφήγηση – δεν έχουν τίποτα το «φυσικό». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το τι συντέλεσε στην έξαρση της διασποράς του COVID-19. Τόσο στη περίπτωση της Κίνας, και πιο συγκεκριμένα στην πυκνοκατοικημένη επαρχία της Wuhan όπου εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα του «Ιού της Κορώνας», όσο και στην Λομβαρδία, στις επαρχίες του Μπέργκαμο και της Μπρέσια, εντοπίζεται ένα κοινό σημείο. Και οι δύο περιπτώσεις, αποτελούν τα κύρια βιομηχανικά κέντρα των δύο χωρών, με αποτέλεσμα στην περίπτωση της Wuhan υπερπληθυσμός σε ανθυγιεινούς και πυκνοκατοικημένους χώρους και έλλειψη μιας στοιχειώδους υγειονομικής κάλυψης, που δεν αναλάμβαναν οι επιχειρήσεις για να μην μειωθούν τα κέρδη τους, συνεισέφεραν στο περιβόητο πέρασμα στο ανθρώπινο είδος του Covid-19. Αντίστοιχα, στην Μπρέσια όταν εκδηλώθηκαν τα πρώτα κρούσματα και ήδη πέθαινε κόσμος, αν οι εργάτες δεν ξεσηκωνόντουσαν να διεκδικήσουν το αυτονόητο, δηλαδή την παύση εργασίας των εργοστασίων, λογικά οι νεκροί θα ήταν ακόμη περισσότεροι.
Δεν εμπιστευόμαστε κράτος και κεφάλαιο! Και πώς να το κάνουμε άλλωστε, όταν το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να αφαιμάξει την ανθρώπινη ζωή. Πίσω από τις κίβδηλες δηλώσεις περί «συλλογικής υπευθυνότητας» και «κοινωνικής αλληλεγγύης», κρύβεται η θανατοπολιτική που φέρνει το άρμα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού πάνω στην κοινωνική βάση και στους καταπιεζόμενους. Για ποια συλλογική υπευθυνότητα ακριβώς μιλάτε; Ας πέσουν οι μάσκες λοιπόν κι ας ειπωθούν όλα ως έχουν. Οι κύριοι υπεύθυνοι είστε εσείς! Όσοι επί χρόνια ξεπουλούσαν και υποβάθμιζαν την δημόσια υγεία και τις παροχές της, έκλειναν νοσοκομεία και απέλυαν το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Οι ίδιοι που τώρα αγνοούν τους κινδύνους του ιού για την κοινωνική βάση, συνεχίζουν σκεπτόμενοι με οικονομίστικους όρους πάνω στις ανθρώπινες ζωές, όταν οι κλίνες των νοσοκομείων δεν επαρκούν για τους ασθενείς, το ιατρικό προσωπικό δεν μπορεί να καλύψει τις τεράστιες ανάγκες, τα τεστ και τα υλικά αυτοπροστασίας κοστίζουν και δεν παρέχονται σε όλους για την προσωπική και συλλογική τους υγεία. Από την άλλη, αντί της επίταξης των ιδιωτικών κλινικών και των κρεβατιών ΜΕΘ, αυτές ενισχύονται από δημόσιους πόρους και προσλαμβάνονται νέοι μπάτσοι – τοποτηρητές της «κοινωνικής ασφάλειας». Πρέπει, λοιπόν, να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα: Ελεύθερη πρόσβαση σε όλους στην υγειονομική μέριμνα και στα μέσα αυτοπροστασίας.
Νέα εργασιακή εκμετάλλευση επ’ αφορμής πανδημίας
Η κατάσταση που επικρατεί λόγω της πανδημίας αποτελεί πρωτόγνωρη συνθήκη και για το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο βιώνει μια κρίση και ενδέχεται με το πέρας της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης – καραντίνα να πληγεί ακόμη περισσότερο. Ήδη, το οικονομικό σύστημα υπολειτουργεί και τα μέτρα της εξουσίας στοχεύουν ακριβώς στην ανάκαμψη του κεφαλαίου. Έτσι, η μόνη «μέριμνα» για την κοινωνική βάση είναι το πάγωμα των συμβάσεων και οι απολύσεις μαζί με τις θολές εξαγγελίες για επιδόματα εργασίας στους δικαιούχους, αφήνοντας φυσικά από έξω όσους δουλεύουν υπό το βίαιο καθεστώς της μαύρης – αδήλωτης εργασίας. Οξύμωρο σχήμα αποτελούν τα αυστηρά μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή αυτών και οικείων τους. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντιμετώπισης της πανδημίας, χωρίς σε πολλές περιπτώσεις, τον απαραίτητο υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Ντελιβεράδες – take away, εργαζόμενοι/ες στα σούπερ μάρκετ και στις επιχειρήσεις που συνεχίζουν σε βάρος των εργαζομένων την λειτουργία τους και δουλεύουν σε εξουθενωτικά ωράρια. Είναι αυτοί/ες με κάθε κόστος συνεχίζουν να προσφέρουν στην κοινωνία.
Φοιτητική μέριμνα και πανεπιστημιακή λειτουργία στην ιδιότυπη συνθήκη του κορωνοϊού | εξώσεις εστιακών & τηλεμαθήματα
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας το κράτος απαξίωσε εκτός όλων των άλλων, όπως συνηθίζει, τη φοιτητική μέριμνα και τις ανάγκες των εστιακών φοιτητών/τριων. Πριν λίγες μέρες εκδόθηκε απόφαση κλεισίματος των φοιτητικών εστιών, δίνοντας ένα χρονικό περιθώριο στους φοιτητές να τις εγκαταλείψουν αυτοβούλως. Αυτή η εκβιαστική εντολή, εκτός του ότι εμπεριέχει υγειονομικούς κινδύνους σε μια τόσο τεταμένη περίοδο έξαρσης του υιού, αποτελεί και μία επίθεση στην τάξη μας. Το κράτος και το κεφάλαιο στην προσπάθεια περικοπής των εξόδων αντιλαμβάνεται τους εστιακούς ως ένα επιπλέον οικονομικό βάρος, απαξιώνοντας τις ανάγκες τους. Αγνοούν τους κινδύνους της μετακίνησης στους τόπους καταγωγής τους και την επαφή με τους οικείους τους και διώχνουν τους ιδίους από το πραγματικό τους σπίτι. Την στιγμή που το «μένουμε σπίτι» αποτελεί την γενική εντολή στην περίπτωση των εστιακών ισχύει το «έξωση από το σπίτι», πέρα από κάποια γελοία ημίμετρα για αξιοποίηση ορισμένων δυνατών τρόπων, όπως ξενοδοχειακές μονάδες ή άλλες δομές. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα των εστιακών φοιτητών, οι οποίοι εν μέσω καραντίνας αγωνίζονται για το αυτονόητο δικαίωμα τους στην στέγαση και την υγειονομική τους κάλυψη.
Στη «νέα έκτακτη πραγματικότητα» που βιώνουμε εν μέσω καραντίνας, εμφανίζονται νέοι τρόποι πραγμάτωσης των κοινωνικών λειτουργιών είτε αυτό είναι τηλεργασία, είτε τηλεμαθήματα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Γεγονός που ενέχει πολλές αναγνώσεις αλλά ανοίγει και νέες προοπτικές σχετικά με την διαχείριση του πανεπιστημίου. Από ένα εξωτερικό πρίσμα, σίγουρα αναδεικνύεται ως αναγκαιότητα για την ομαλή διεξαγωγή των εκπαιδευτικών διαδικασιών. Εκ πρώτης όψης, δηλαδή, διακρίνεται ένας ιδιαίτερος ζήλος για την συνέχιση των μαθημάτων. Σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί κάτι τέτοιο να αντικαταστήσει τόσο την δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία όσο και την εν γένει επικοινωνία μεταξύ των συμμετεχόντων σε αυτήν. Παράλληλα, από μεριάς της πρυτανείας θεωρείται αυθαίρετα δεδομένο ότι όλοι/ες έχουν πρόσβαση στην αναγκαία τεχνολογική υποδομή.
Από την άλλη, οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί σχετικά με τα παραπάνω μέτρα. Πιο συγκεκριμένα, εκτός από την εξατομικευμένη εκπαιδευτική λειτουργία που συντελείται ελλοχεύουν και νέες «ευκαιρίες» σχετικά με την «ομαλή λειτουργία» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Κανείς δεν μας εξασφαλίζει ότι αυτό το μέτρο δεν θα λειτουργήσει ως προοπτική διεξαγωγής των μαθημάτων σε στιγμές που η δια ζώσης λειτουργία του πανεπιστημίου θα είναι αδύνατη για άλλους λόγους. Σε περιπτώσεις, απεργιών ή καταλήψεων θα μπορούσαν οι τηλεδιασκέψεις να αποτελέσουν ένα μέτρο αναπλήρωσης των εκπαιδευτικών λειτουργιών. Με λίγα λόγια, η νέα δυνατότητα της τηλεδιάσκεψης θα μπορούσε να ενισχύσει την βεντάλια των κατασταλτικών μέτρων κράτους και πρυτανείας. Ιδιαίτερα, όταν οι εξαγγελίες για ηλεκτρονικές αξιολογήσεις εργαζομένων και η αντικατάσταση των δια ζώσης συνδικαλιστικών διαδικασιών από διαδικτυακές (ηλεκτρονική ψηφοφορία) όπως και το φακέλωμα όσων συμμετέχουν σε αυτές είναι ήδη γνωστές από πριν. Συνεπώς, χωρίς καμία σκέψη καχυποψίας για τα παραπάνω, πρέπει να έχουμε στραμμένο το βλέμμα και την σκέψη μας στον αγώνα. Ένας αγώνας που δεν διακόπτεται λόγω καραντίνας αλλά συνεχίζεται και προετοιμάζεται δυναμικά για την επόμενη μέρα που θα μας βρει στις σχολές, στις γενικές συνελεύσεις και στον δρόμο, γιατί αυτός άλλωστε είναι ο δεδομένος τόπος και χρόνος παρέμβασης μας.
Μετανάστες, Έγκλειστοι, Αποκλεισμένοι & «Αόρατοι» | Οι συνθήκες «διαβίωσής τους εν μέσω πανδημίας
Απέναντι στο κράτος δεν είμαστε όλοι και όλες ίσοι/ες. Για ακόμη μια φορά, η κρατική μέριμνα πέφτει σε αντιφάσεις και απροκάλυπτα εξαιρεί απ’ τον χάρτη τους κολασμένους αυτής της γης. Ενώ, γίνεται λόγος για συλλογική ευθύνη και προστασία της ανθρώπινης ζωής, στα κολαστήρια της πραγματικής απομόνωσης και εγκλεισμού, (στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών, φυλακές, ψυχιατρικές κλινικές) όπου επικρατούν άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια εξακολουθεί να υποβιβάζεται και να τίθεται καθημερινά σε κίνδυνο. Είναι, άλλωστε, πάγια τακτική των κυβερνήσεων η εργαλειοποίηση της δημόσιας υγείας για την διαχείριση των καταπιεσμένων, και ακόμη περισσότερο των μεταναστών/ριών, όσο και για την προώθηση της ρατσιστικής ιδεολογίας και την νομιμοποίηση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία, καθώς οι κολασμένοι αυτής της κοινωνίας στερούνται ακόμα και το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή.
Με την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος κορωνοϊού στην Ελλάδα και με πρόσχημα τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, γίνεται λόγος για αύξηση των ελέγχων των συνόρων θαλάσσιων και χερσαίων και απαγόρευση «παράνομων» εισόδων στη χώρα με σφράγισμά τους. Ταυτόχρονα, χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστ(ρι)ες εξακολουθούν να στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, χωρίς καμία δυνατότητα προστασίας απέναντι στην πανδημία. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, τον κορωνοϊό για να συνηγορήσει υπέρ των κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης, μακριά από τον αστικό ιστό. Οι συνθήκες κράτησής τους όχι μόνο τους καθιστούν ευάλωτους απέναντι στον ιό και σε οποιαδήποτε άλλη ασθένεια, αλλά τους οδηγούν στην εξόντωση καθώς, όντας αποκλεισμένοι από το σύστημα υγείας, σε περίπτωση κρουσμάτων θα οδηγηθούν στον θάνατο. Οι διαδικασίες μάλιστα επισπεύθηκαν με την επίθεση κατά των μεταναστ(ρι)ών με τον διωγμό τους από την κατάληψη στέγης στο Γκίνη και τη βίαιη μεταφορά τους στο κέντρο κράτησης μεταναστ(ρι)ών στην Πέτρου Ράλλη.
Την ίδια στιγμή, κρατούμενες/οι διεκδικούν την τήρηση των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση της ίδιας τους της ζωής. Σε φυλακές, υπεράριθμες και χωρίς κανένα μέτρο πρόληψης και καταπολέμησης της πανδημίας , τα αιτήματα για αποσυμφόρηση και σεβασμό στην υγεία και την ζωή των κρατουμένων είναι παραπάνω από επίκαιρα. Ως απάντηση, στις φυλακές Χανίων, κλείνουν τα προαύλια, αγνοώντας τον κίνδυνο που διατρέχουν οι ευάλωτες ομάδες (γυναίκες σε εγκυμοσύνη, ηλικιωμένοι) και μη, καταδικάζοντάς τους σε θάνατο. Μια κίνηση παραδειγματισμού για όσες/όσους τολμούν να διεκδικούν αξιοπρεπείς συνθήκες κράτησης.
Παράλληλα, εν μέσω καραντίνας παρατηρείται έξαρση σε κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας. Φαίνεται, όμως, πως η “κρατική μέριμνα” δεν θεωρεί την έμφυλη βία άξια κοινωνικής ευθύνης. Αντίθετα, απορρίπτει οποιαδήποτε κατάθεση κακοποίησης, κατά βάση γυναικών, ως παράπλευρη απώλεια του εγκλεισμού, αναγκάζοντάς τες να αναλάβουν την ατομική τους ευθύνη και να παραμείνουν στα σπίτια τους, απομονωμένες, με τους κακοποιητές τους. Από την άλλη, οι αμείλικτες επιταγές του κράτους για κατ’ οίκον περιορισμό, παραβλέπουν το γεγονός ότι μια ακόμη μερίδα πληθυσμού (άστεγοι, άποροι, τοξικοεξαρτημένοι) δεν διαθέτει το προνόμιο να αυτο-περιοριστεί κάτω από μια στέγη. Οι πρακτικές αυτές δεν είναι συγκυριακές, αλλά απόλυτα συνυφασμένες με την λογική κράτους και κεφαλαίου, που δεν διστάζουν να θυσιάσουν την ίδια την ζωή στον βωμό του κέρδους και της κυριαρχίας.
Σε αυτούς του χαλεπούς καιρός που βιώνουμε, οφείλουμε να αναδείξουμε τις αξίες της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας. Να υπερασπιστούμε ακριβώς το δικαίωμα στην ζωή και την αξιοπρέπεια για όλους/ες. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη ενάντια στην πανδημία. Προετοιμάζουμε τον αγώνα της επόμενης μέρας, την μάχη ενάντια στην πανδημία Κράτους – Κεφαλαίου και της θανατοπολιτικής τους.
ΔΗΜΟΣΙΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ ΦΥΛΑΚΩΝ – ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ.ΡΙ.ΩΝ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΔΙΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΜΑΧΕΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ !
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριων «Quieta Movere»