Τι και αν το κράτος υποβαθμίζει συνεχώς το πανεπιστήμιο υποχρηματοδοτώντας το και κλείνοντας το μάτι σε ιδιώτες να αδράξουν την ευκαιρία για τα κέρδη τους; Τι και αν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, θύματα μιας κτηνωδίας των πολέμων για τα κέρδη μιας μειοψηφίας βρίσκονται εγκλωβισμένοι πίσω από τα συρματοπλέγματα της βαρβαρότητας; Τι και αν οι φασίστες, με την κάλυψη αστυνομίας και το ιδεολογικό προμοτάρισμα από τα Μ.Μ.Ε., θέλουν να αποκλείσουν παιδικές ψυχές από τη στοιχειώδη μόρφωση; Τι και αν ο χρυσός στη Χαλκιδική αξίζει για το κράτος και το κεφάλαιο περισσότερο από την ανθρώπινη ζωή; Τι και αν η καθημερινότητα της κοινωνίας τρέχει πίσω από τις στοιχειώδεις ανάγκες της; Τι και αν οι πλούσιοι αποθηκεύουν τους θησαυρούς από την κοινωνική λεηλασία σε ελβετικές θυρίδες; Τι και αν η κοινωνική πλειοψηφία επωμίζεται το βάρος μιας οικονομικής κρίσης για την οποία ευθύνεται μια οικονομική ελίτ, ένα σύστημα που αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες; Τι και αν όλοι εμείς δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μια μονάδα στη στατιστική μέτρηση της ανθρώπινης εκμετάλλευσης;
Και αν τώρα το κράτος, μέσω των άθλιων της ξεπουλημένης αριστεράς, ετοιμάζεται για άλλη μια φορά να πει ότι είμαστε τόσο ανόητοι, σαν να μην καταλαβαίνουμε σε τι θεατρικό (και ναι το 4ο μνημόνιο είναι εδώ) μας έχουν στήσει κομπάρσους, τι θα απαντούσαμε; Η 4η συνέχεια του μνημονίου μειώνει το αφορολόγητο στα 5.681 ευρώ (δηλαδή γύρω στα 470 το μήνα), το επίδομα ανεργίας, θέρμανσης, τέκνων, φτώχειας και το βοήθημα των φυσικών καταστροφών, ενώ ταυτόχρονα προβλέπονται περικοπές έως και 18% σε κύριες και επικουρικές συντάξεις. Και επειδή τα αφεντικά θέλουν να “αναπτυχθούν” και άλλο, σα να μην έφτανε το ξεζούμισμα της κοινωνικής πλειοψηφίας που λαμβάνει χώρα εδώ και τόσα χρόνια, το νέο μπαράζ υποτίμησης των ζωών και της εργασίας μας περιλαμβάνει ακόμα: ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, συνέχιση της απαγόρευσης επεκτασιμότητας των κλαδικών συμβάσεων εργασίας, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέες απολύσεις στο δημόσιο, εισαγωγή φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ και κατάργηση έκπτωσης φόρου για ιατρικές δαπάνες.Τέλος, στον κύκλο ιδιωτικοποιήσεων που άνοιξε στα πλαίσια αποπληρωμής του χρέους και επεκτείνεται ολοταχώς, το 4ο μνημόνιο θέτει ρητά την πώληση του 30% ως 40% των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, καθώς επίσης και του 17% του μετοχικού κεφαλαίου της επιχείρησης μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, βάζοντας καινούρια εμπόδια και αποκλεισμούς σε βασικά και αναγκαία αγαθά για την κοινωνική βάση, αν σκεφτεί κανείς ότι τέτοιες κινήσεις προοικονομούν την αύξηση στα τιμολόγια και τη συχνά ελλειμματική παροχή υπηρεσιών.
There Is No Alternative. Διατυμπανίζουν σε κάθε τόνο οι διαχειριστές της εξουσίας, δεξιοί και “αριστεροί”, ότι η πολιτική αυτή της υποτίμησης των ζωών μας, του κόσμου της εργασίας είναι αναπόδραστη. Αν δεν υπάρχει εναλλακτική, τότε δεν υπάρχει δημοκρατία. Και αυτό το γνωρίζουμε καλά, μιας και ο κοινοβουλευτισμός και το σύστημα των κομμάτων (“η αστική δημοκρατία” με δυο λόγια) ιστορικά στην ελλάδα δεν αναπαρήγαγαν τίποτα άλλο από την απατεωνιά, το ραγιαδισμό, την υπεξαίρεση εκατομμυρίων χρημάτων, τις αποφάσεις ερήμην της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που μας λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν είναι τίποτα άλλο παρά τσοπάνηδες στα μαντριά των κομματικών στρατών που ελέγχουν και εγκάθετοι διεκπεραιωτές μιας πολιτικής φτωχοποίησης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Και ας μην υπάρχει, λοιπόν, εναλλακτική για αυτούς, για να συντηρηθεί αυτό το κατεστημένο που τους εξασφαλίζει τα προνόμια τους, πολιτικά για τους ίδιους, οικονομικά για τους ίδιους και για τους ισχυρούς–μαφιόζους υποστηρικτές τους, σίγουρα υπάρχει για εμάς.
Σίγουρα υπάρχει για εμάς ένας κόσμος που δεν ξεφτιλίζει καθημερινά τις αξίες της υγιούς ανθρώπινης συμβίωσης. Καλούμαστε, επομένως, να ανασυστήσουμε τη ζωή στο εδώ και τώρα, γιατί οι ηγέτες σωπάσαν και οι βασιλιάδες πλέον είναι γυμνοί. Γιατί υπάρχουν όλοι οι λόγοι του κόσμου ο/η καθένας/καθεμία από εμάς να αρνηθεί το βούρκο που μας έχουν φτιάξει να ζούμε. Υπερβαίνουμε τους διαχωρισμούς που επιβάλλει επίπλαστα η εξουσία σύμφωνα με το δόγμα διαίρει και βασίλευε και σπάμε τη συνθήκη του κοινωνικού κανιβαλισμού. Γιατί τα μνημόνια των αφεντικών δεν μπορούν να υποσχεθούν τίποτα πλέον και σε κανένα, παρά μόνο σε αυτούς που κερδίζουν από αυτά, στα ίδια τα αφεντικά δηλαδή. Το μόνο νέο ‘”μνημόνιο” που καλείται να συνάψει η κοινωνία δρομολογεί το γκρέμισμα του κόσμου των αφεντικών και τη σύναψη των κοινωνικών σχέσεων στη βάση της αλληλεγγύης, της ισότητας, του αλληλοσεβασμού. Η ενδυνάμωση των δομών και των διαδικασιών του ανταγωνιστικού κινήματος, η ανασυγκρότηση του συνδικαλισμού, όχι εκείνου του ξεφτισμένου γραφειοκρατικού, αλλά του μαχόμενου και ριζοσπαστικού από τη βάση, οριζόντιου και αμεσοδημοκρατικού είναι τα στοιχεία του μωσαϊκού της αντίστασης που οφείλουμε καθημερινά να πλάθουμε. Η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση δεν υπόσχεται τίποτα και σε κανένα. Εμείς δεν μπορούμε να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας τίποτα.
Μονάχα να βάλουμε μπροστά την ηθική εκείνη που πάντα τους ενοχλούσε. Την ηθική της αξιοπρέπειας.
Όλοι στη Γενική Απεργία 17 Μάη 10:00 στην Καμάρα.
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/Φοιτητριών Quieta Movere
