Κανείς δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η παρουσία της ναρκοπιάτσας στο πανεπιστήμιο δεν εδραιώνει προβλήματα. Τάχα μου δε γνωρίζουν κράτος και αστυνομία τι συμβαίνει εδώ και καιρό αφότου αφήσανε “σιωπηλά” τον χώρο του πανεπιστημίου να γίνει πεδίο δράσης του παρακράτους, δηλαδή των ναρκομαφιών; Τα περιστατικά, που θίγουν τη ζωή και την αξιοπρέπεια, είναι πολλά. Από το γενικότερο αίσθημα φόβου, τις ληστείες μέχρι και το βιασμό μιας κοπέλας από ναρκέμπορους και τον ξυλοδαρμό φίλου της τον περασμένο Νοέμβρη. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από όταν είδαμε τους θανάτους δυο συνανθρώπων μας από υπερβολική δόση. Καιρό τώρα έχει έλθει η στιγμή να επιρριφθούν οι ευθύνες.
Οι ναρκομαφίες, σίγουρα, δεν φύτρωσαν μόνες τους. Το κράτος επιλέγει κατά καιρούς να χρησιμοποιήσει τους ναρκέμπορους ως εργαλείο υποβάθμισης συγκεκριμένων χώρων, αφήνοντας τους ουσιαστικά το ελεύθερο να γκετοποιήσουν μια περιοχή. Η μετατροπή του πανεπιστημίου σε πιάτσα ασφαλώς δεν μπορεί να εξηγηθεί χωροταξικά, ότι δηλαδή τάχα μου η διευρυμένη ανοικτότητα του campus δίνει το ασφαλές πεδίο στους ναρκέμπορους. Το κράτος τους αφήνει. Εν τέλει οι μαφίες ίσως και να βολεύουν. Γιατί έρχεται το κράτος με την αστυνομία του και θέτει το εξής απλό δίλημμα. Είτε θα παρέμβει επιλύοντας το ζήτημα και εγκαθιδρύοντας παρουσία είτε θα συνεχιστεί η γκετοποίηση. Με αυτόν τον πολύ απλό τρόπο ανανεώνει την συναίνεση των φοιτητών, αλλά και του κοινωνικού σώματος ως προς το πρόσωπο του, βγαίνει από την υπόθεση κερδισμένο, δηλαδή ως ο μόνος δυνατός και άξιος αρμόδιος διαχείρισης και επίλυσης των καθημερινών μας προβλημάτων. Χρειάζεται μια εγκαθίδρυση του δόγματος ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Να είμαστε ήσυχοι, ενώ μέσα μας όλοι βράζουμε από άγχη για το σήμερα και το αύριο. Να είμαστε φρόνιμοι, γιατί αλλιώς θα επικρατήσει η “αναρχία”. Να είμαστε ασφαλείς, γιατί θα μας φροντίσουν από τα προβλήματα που φορτώνουν οι ίδιοι στην κοινωνία και εν προκειμένω στους φοιτητές. Να ζητάμε και ευχαριστώ…
Αποκρύπτεται, ωστόσο, κάτι θεμελιώδες, που φανερώνει την υποκρισία της εξουσίας. Ποιος τους επέτρεψε να έρθουν; Ποιος ρυθμίζει την κίνηση αυτών των μαφιών στην πόλη; Όποιος ισχυριστεί την αυτόνομη κίνηση των ναρκεμπόρων είναι βαθιά νυχτωμένος. Οι μαφίες αυτές έχουν πλάτες, κέντρα εξουσίας που τις προστατεύουν. Η αστυνομία, ως βραχίονας της κρατικής παρέμβασης, κάνει τα στραβά μάτια. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις μες στο campus γίνονται για να γίνονται, στάχτη στα μάτια. Το πρόβλημα είναι εδώ και το γνωρίζουν καλά. Κράτος και μαφίες συνδέονται οργανικά. Η απόδειξη της παρακρατικής φύσης των δεύτερων διατρανώνεται και από ουκ ολίγες περιπτώσεις, όπου αποκαλύφθηκε η διαπλοκή υψηλόβαθμων της αστυνομίας με δίκτυα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων.
Με τη σειρά της, η πρυτανεία ρίχνει το μπαλάκι στην αστυνομία, ζητώντας την παρέμβαση της. Η κατάσταση αυτή δίνει ακόμη ένα πάτημα για την εδραίωση της αστυνομικής παρουσίας στο χώρο του πανεπιστημίου. Πρόσφατα, μας ανακοινώθηκε η ομόφωνη απόφαση των Πρυτανικών αρχών μέσω της υπηρεσίας του webmail ότι ζητήθηκε από τον εισαγγελέα η μόνιμη και διαρκής παρουσία μπάτσων μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου, “αποκλειστικά και μόνο προς αντιμετώπιση του προβλήματος διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών ουσιών”. Το πρόβλημα δε δημιουργήθηκε από το φοιτητικό σώμα, αλλά το τελευταίο αναγκάζεται να υποστεί τις συνέπειες. Κλειδώματα, αύξηση των security και από δω και πέρα η πιθανή παρουσία μπάτσων μέσα στο πανεπιστήμιο δημιουργούν ένα αυξημένο αίσθημα καταστολής που έχει ως αποτέλεσμα την άμεση απομάκρυνση του κόσμου που δραστηριοποιείται στα πανεπιστήμια.
Το πανεπιστήμιο βλέπουμε να κλείνει για αυτούς που κινούνται καθημερινά στους χώρους του, τους/τις φοιτητές/ριες, και παραμένει “ανοικτό” για τους ναρκέμπορους. Γνωρίζουμε με τον πιο βάρβαρο τρόπο ότι οι περισσότερες σχολές οδηγούνται σε κλείσιμο και σε κλειδώματα μετά το πέρας των μαθημάτων. Τελευταία, η κοσμητεία της πολυτεχνικής επέλεξε να αποκλείσει την είσοδο σε κατειλημμένο χώρο συλλογικής δράσης φοιτητών, το Καμαράκι των Ηλεκτρολόγων/Μηχανολόγων καθώς και στο ελεύθερο κοινωνικό ραδιόφωνο 1431am. Έχουν τοποθετηθεί ρολά και λουκέτα σε όλες τις πτέρυγες του πολυτεχνείου, ενέργειες που εμποδίζουν την ελεύθερη κίνηση και έκφραση ομάδων που δραστηριοποιούνται στον πανεπιστημιακό χώρο. Γίνεται εμφανής λοιπόν η επιθυμία των αρχών να καταστείλουν οποιαδήποτε πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική δράση που αντιβαίνει στους όρους τους. Το πανεπιστήμιο προωθεί την θεαματική αναπαράσταση της ανοικτότητας με τους δικούς του ορούς (“ΑΠΘ την Κυριακή”, εκδρομές σχολείων, εκδηλώσεις ποικίλου περιεχομένου) ενώ ταυτόχρονα σπεύδει να προσδώσει γκρίζα δημοσιότητα σε όσες δραστηριότητες ξεφεύγουν της σφαίρας επιρροής του (συλλογικές κουζίνες, μη-αμιγώς φοιτητικές ομάδες). Η χαρτογράφηση με ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο των διοργανωτών είναι λοιπόν, μια δοκιμασμένη μέθοδος για την αποδόμηση του συλλογικού τρόπου οργάνωσης. Τα κουμάντα των κοσμητόρων με “αντιπρόσωπους και όχι μάζες” και προφανώς μια ιδιόμορφη εύνοια (οικονομική και υλικοτεχνική στήριξη) που πάει πακέτο με την συνοδεία χαλιναριού στον λόγο και την δράση του εκάστοτε εγχειρήματος.
Η λειτουργία, λοιπόν, της ναρκοπιάτσας έρχεται σαν βούτυρο στο ψωμί των πανεπιστημιακών αρχών, που τόσα χρόνια μιλάνε για κέντρα ανομίας και στοχοποιούν τις δομές αγώνα των φοιτητών.. Μπορούν πλέον να έχουν ψευδοεπιχειρήματα για την πάγια πρόθεση τους να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο από μια εστία διακίνησης ιδεών και πολιτικής, πολιτισμικής διεπίδρασης, σε ένα αποστειρωμένο εκπαιδευτήριο.
Μέσα σε όλη αυτή την συνθήκη, κράτος, αστυνομία, πρυτανεία, μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και οποιοσδήποτε άλλος επιδιώκει να εγκαθιδρύσει την εποχή του φόβου και της καταστολής, εκμεταλλεύονται το πρόβλημα της εξάρτησης από ψυχότροπες ουσίες, τοποθετώντας ανθρώπους στο περιθώριο. Το κοινωνικό πρόβλημα παίρνει πλέον πρόσωπο και η κοινή γνώμη βιάζεται να ενοχοποιήσει και να φορτώσει όλες τις “συμφορές” αυτού του κόσμου στον εξαρτημένο άνθρωπο, δημιουργώντας ένα σύγχρονο αποδιοπομπαίο τράγο. Οι “αστυνομικές επιχειρήσεις” στο πανεπιστήμιο, και όχι μόνο, αφενός ενισχύουν το στίγμα του επικίνδυνου εξαρτημένου, και αφετέρου λειτουργούν μονάχα ως στάχτη στα μάτια της φοιτητικής κοινότητας, καθώς ποτέ δεν συλλαμβάνονται οι ναρκέμποροι. Η καταστολή και η ποινικοποίηση συμπεριφορών εξάρτησης δεν έχει αποτελέσει, δεν αποτελεί, κι ούτε θα αποτελέσει την λύση, όπως διατείνονται όπου σταθούν κι όπου βρεθούν φορείς της εξουσίας.
Το πανεπιστήμιο, λοιπόν, δεν είναι μια προνομιακή σφαίρα, όπου μαζεύονται τα μυαλά της κοινωνίας και για κάποιο ανεξήγητο λόγο πρέπει να είναι “καθαρό”, απαλλαγμένο από τα κοινωνικά προβλήματα. Και εδώ αναφερόμαστε σε αυτούς που θέλουν να ξεφορτωθούν τα ναρκωτικά απλά και μόνο από το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο είναι ένας ακόμα κοινωνικός χώρος, όπου καλούμαστε, ζώντας καθημερινά σε αυτόν, να τον επανοικειοποιηθούμε. Έτσι ο αγώνας ενάντια στις μαφίες και το κράτος, που τις συντηρεί, είναι πρώτα από όλα κοινωνικός. Και ως τέτοιος πρέπει να δοθεί σε κάθε δημόσιο χώρο, όπου και αν θρέφεται και αναπτύσσεται ο κοινωνικός κανιβαλισμός.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΑΡΚΟΜΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΣΥΝΤΗΡΕΙ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
Ανοικτή
Αναρχική Συνέλευση
Φοιτητών/τριών Quieta Movere